#10 Short-Story

- Co on kurwa miał na myśli?!

- Musisz? - Pytam bardziej wkurzona od niego. - Podziękowałam, tyle.

- Nie, nie, nie. - Czochra swoje włosy. - Kurwa nie! Znam go aż za dobrze. Przespałaś się z nim?!

Zatyka mnie.

- Nie wierzę. - Prycham. - Naprawdę o to spytałeś? - Unoszę brew w górę, a na moich ustach na pewno widnieje rozczarowanie.

- Pytam! - Chwyta moje drobne ręce, a ja czuję lekkie pieczenie.

- Wiedziałam, że będę żałować. Wiedziałam od samego początku. - Mówię cicho wyrywając się z jego uścisku.

- Czego żałować? - Pyta rozwścieczony.

- Związku z tobą.

- Żartujesz?

- Nie. Mówię całkiem poważnie. - Nie mogę się pohamować, a już bardziej zapanować nad szklistymi oczami.

- Spałaś z nim? - Ignoruje moje poprzednie zdanie.

- Nie będę z tobą rozmawiać. - Mówię i wchodzę do korytarza.

Nim jednak zdążam przejść do salonu, ponownie chwyta mnie za rękę.

- Pytałem o coś! - Próbuje przekrzyczeć muzykę.

- Nie spałam z nim! Ale żałuję, że tego nie zrobiłam! Przynajmniej wtedy miałbyś o co mnie oskarżać. - Krzyczę mu prosto w twarz.

- Co ty mówisz Sakura?! - Widzę zawód w jego oczach.

- Koniec z nami Mike. - Mówię spokojna.

- Tak po prostu? - Pyta wściekły.

- Tak po prostu. Nie chcę z tobą być. Nasz związek to pieprzone kłamstwa. - Wyrywam się i uciekam w głąb mieszkania.

Moim jedynym celem na teraz jest odnalezienie dziewczyn. Mijam tłumy napalonych nastolatków, którzy obściskują się przy każdej z możliwych ścian. Docieram do salonu, gdzie urządzane są jakieś zawody. Rozglądam się, ale nigdzie w tych egipskich ciemnościach nie mogę znaleźć żadnej z dziewczyn. Za to, mój wzrok zatrzymuje się na Naruto, który stoi razem z Kathrine. Chłopak opiera się o parapet oplatając dłońmi sylwetkę dziewczyny. Denerwuje mnie ten widok, bo ten bezczelny typ jeszcze rano mówił mi, że sama będę chciała go pocałować. Po takim widoku jeszcze bardziej go nie lubię. Odwracam wzrok i rozglądam po pomieszczeniu. Jestem ciekawa, gdzie ja tu znajdę kuchnię. Zaczynam się denerwować jeszcze bardziej, kiedy czuję czyjś dotyk na biodrze. Odwracam głowę i patrzę na swojego oprawcę.

- Zatańczysz ze mną? - Pyta słodko.

- Właściwie to szukam kuchni. - Odbąkuję cicho z nieśmiałym uśmiechem.

- Mogę cię zaprowadzić. - Odpowiada ochoczo ciemny blondyn.

- Nie chcę robić ci kłopotu. - Odsuwam się, bo nie podoba mi się, że trzyma rękę na moim biodrze.

- To nie kłopot. Chodź. - Uśmiecha się i wyciąga dłoń w moim kierunku.

Spoglądam na nią beznamiętnym wzrokiem, a on chyba wyczuwa moje niezdecydowanie.

- Tylko po to, żebyś się nie zgubiła. - Mówi przysuwając się do mnie i sam chwyta za moją dłoń.

Powoli ciągnie mnie tylko w sobie znanym kierunku.

- Tak w ogóle to jestem Jake.

- Sakura.

- Co robisz tu sama? - Próbuje przekrzyczeć muzykę odwracając się w moją stronę.

- Nie jestem sama. - Uśmiecham się krzywo.

- Przecież widzę, że jesteś. - Mówi zatrzymując się w cichszym miejscu.

- Przyszłam z chłopakiem, a wrócę już bez. - Uśmiecham się krzywo.

- Ty czy on?

- Ale co? - Uśmiecham się z niezrozumienia.

- Kto zerwał. - Podsuwa sugestywnie poruszając brwią.

- Ja. - Wzdycham.

- Ojoj, czyli jesteś wolna?

- Nie...to znaczy tak. - Śmieję się ze swojej głupoty.

- Okejjj...w każdym razie, idziesz prosto i na prawo masz kuchnię. Baw się dobrze, narka.

Odwraca się i odchodzi, nawet nie czekając na moje dziękuje. Potrząsam ramionami i powolutku uciekam do kuchni. Wchodzę, ale niestety nikogo w niej nie ma. Zrezygnowana siadam przy stole, który umiejscowiony jest po lewej stronie. Całkiem przestrzenna ta kuchnia. Wzdycham ciężko i zakrywam twarz w dłoniach. Już nie wiem, co robić. Z jednej strony poszłabym do domu, ale z drugiej powiedziałam dziewczynom, że będę na imprezie. Na domiar złego nie wzięłam telefonu, bo zapomniałam odłączyć go od ładowarki. Po prostu zajebisty wieczór Sakura. Nie ma co. Odsuwam dłonie od twarzy i postanawiam otworzyć sobie piwo, które duszkiem wypijam prawie całe. Czekam pięć minut i dopijam trunek, żeby otworzyć sobie kolejny. Zmarnowana, kiedy sączę już trzecie piwo z kolei w trakcie piętnastu minut, odstawiam pustą puszkę na bok i zakrywam swoją zmęczoną twarz. Nie piję z reguły, więc nic dziwnego, że w głowie trochę szumi. Piwo też nie byle jakie, więc to jasne, że procentów ma więcej. Czuję ciepło na swoim ramieniu, więc powoli bez gwałtownych ruchów spoglądam w górę.

- Kurde, wszędzie was szukałam. - Krzywię się.

- Czy ty wypiłaś te piwska sama? - Pyta zdenerwowana Ino.

- Zerwałam z Mike'm. - Wzdycham ciężko i wbijam wzrok w stół.

- Że co? - Pyta przerażona Ten-Ten.

- Doskonale wiecie, co się ze mną działo, a ja nie zamierzam z nim być, a jednocześnie zdradzać go z Naruto. - Prycham.

- Pocałunek to nie zdrada. - Wtrąca Ten-Ten.

- I tu się mylisz kochanie, bo to też się do tego zalicza.

- Ma cholerną rację. - Popiera mnie Ino.

- Może dobrze się stało? - Ten-Ten siada na krzesełko obok mnie. - Bo zobacz. Zważywszy na to, co dzieje się pomiędzy tobą, a Naru...

- Niby co się dzieje Ten-Ten? - Uśmiecham się głupio.

- Nie mów, że nic, bo nawet ja zauważyłam.
Popiera ją blondynka.

- Oszalałyście? Gdyby jednak coś się działo, to ten debil nie stałby teraz z tamtą dziewuchą.

- Przeszkadza ci to?

- Denerwuje? - Uzupełnia brązowo oka.

- Zjadłyście rozum? - Śmieję się spoglądając to na jedną to na drugą.

- Nie, po prostu widzimy jak reagujesz, a poza tym biedak siedzi na kanapie całkiem sam. - Uzupełnia Ten-Ten.

- Mhm.

- No patrz, nie wierzy! Chyba te piwsko rozum jej wyżarło. - Wzdycha naburmuszona.

- Skarbie? Co powiedziałaś Mike'mu? - Zabiera głos blondynka.

- W sumie to nic. Zasugerował, że spałam z Uzumakim. Strasznie mnie wkurzył, to bez zbędnych dyskusji powiedziałam, że z nami koniec.

- Ou, to faktycznie przegiął. - Ino się krzywi.

- Ale nie ukrywajmy, że mało brakowało. - Biję się w czoło, kiedy sobie to przypominam.

- No tak, gorąco trochę było. - Znów odzywa się Ten-Ten.

- Zajebie cie jak psa! - Spoglądamy na siebie z dziewczynami zdenerwowane.

Teraz to nawet alkohol razem z krwią odpłynął mi z żył, kiedy usłyszałam wkurwiony głos Uzumakiego. Nie mogę się mylić, to na pewno był jego głos.

- Co do cholery... - Ino nie dokańcza, bo ponownie po pomieszczeniu rozchodzi się jakieś echo.

- Tak cię to boli skurwielu?!

- To Mike! - Piszczy Ten-Ten.

Zrywam się z miejsca i chwytam za dłonie dziewczyny ciągnąc je w stronę głosów. W pośpiechu wbiegamy do salonu, gdzie została już garstka ludzi. Na środku dostrzegamy dwie postacie...Naruto i Mike'a. Tego pierwszego trzyma Sasuke, a drugiego Neji.

- Ja pierdole! - Piszczy mi do ucha Ten-Ten.

- Wkurwieni na maksa. - Piszczy druga.

Czuję, że moje nogi odmawiają posłuszeństwa i gdyby nie zręczne ręce dziewczyn osunęłabym się na ziemię.

- Sakura, dobrze się czujesz?! - Pyta wystraszona Ino.

Jedyne co robię to kiwam głową, że już wszystko okej, ale w środku czuję ogromne zdenerwowanie. Dostrzegam, że Uzumaki ma przerwaną koszulkę, a na jego łuku brwiowym sączy się spora ilość krwi. Z wielkim ociągnięciem spoglądam na swojego byłego i widzę zmierzwione włosy i rozciętą wargę. Boże kochany, co się tu stało.

- Dzie... - Moje usta nie są w stanie wymówić żadnego wyrazu.

- Kochanie, spokojnie. - Panikuje Ten-Ten. - Wdech wydech, wdech wydech. - Mówi bardziej, żeby uspokoić siebie.

- Spokojnie myszko, co chcesz powiedzieć? - Ino jest zdecydowanie bardziej opanowana.

- A-a jeśli...- Przełykam wielką gulę utkwioną w moim gardle. - ...to przeze mnie?

- Wypierdalaj, bo ci nie daruję! - Naruto szarpie się i prawie udaje mu się uciec z uścisku Sasuke.

- Uspokój się debilu! - Krzyczy na niego nasz przyjaciel.

- Nie słyszałeś co powiedział?! Jak możesz być tak spokojny?! Kurwa! - Wyrywa się i jego pięść dzięki refleksowi Sasuke, zatrzymuje się na ścianie obok głowy mojego byłego.

- Wiedziałeś od samego początku! Nie zgrywaj teraz bohatera! - Wydziera się Mike.

- Myślałem, że nie jesteś frajerem. - Syczy przez zęby ponownie odciągnięty przez Sasuke.

- Powiedziałem ci, jak to będzie wyglądać. - Mike staje się spokojniejszy.

- Ostrzegałem cię. - Warczy.

- Nie miałeś kurwa prawa się wtrącać, a przede wszystkim jej pieprzyć! - Krzyczy, a ja tracę siły.

Nie wierzę, po prostu nie wierzę. Spoglądam na dziewczyny, a one na mnie. Są przerażone, tak jak i ja. Chcę zapaść się pod ziemię i nigdy z niej nie wyjść. Chcę zniknąć, nigdy się tu nie przeprowadzić.

- Jaki ty jesteś tępy. - Krzywi się w dziwnym uśmiechu. - Wiesz, co właśnie jest w niej najlepsze?

Syczy i udaje mu się podejść bliżej brązowookiego.

- Hm? Wiesz to skurwielu? - Syczy wściekły. - Nie spała ze mną, po prostu jest inna...i cieszę się, bo wiem to na pewno, że z tobą też nie spała! - Popycha Mike'a na ścianę i odwraca się do wyjścia.

- Nie spała skurwielu, zapamiętaj! Mnie możesz obrażać, ale nie ją! - Wściekły powoli kieruje się do wyjścia i zanim wychodzi na dwór pokazuje środkowy palec byłemu koledze.

Nieświadoma oddalam się od dziewczyn i ze szklistymi oczami podchodzę do tego dupka. Dostrzega mnie w końcu, a jego wzrok staje się skruszony.

- Sakura...ja... - Nie daję mu dokończyć, bo moja dłoń wymierza mu mocną karę. Jego polik staje się aż czerwony.

Szybko wychodzę w ślad za blondynem i daję ponieść się emocjom. Moje nerwy, wstyd i wszystkie te uczucia odchodzą z płaczem. Udaje mi się dobiec do najbliższego drzewa, o które się opieram. Nie jestem w stanie stać na nogach. To wszystko...nie mieści mi się w głowie. On zrobił ze mnie najgorszą na oczach ludzi ze szkoły. Przecież jak to się rozniesie to nie będę miała życia. Zagnębią mnie na śmierć. Powoli osuwam się na zroszoną ziemię zanosząc się płaczem. Chcę po prostu wrócić do domu, położyć się spać i nigdy stamtąd nie wyjść. Jedyne, co mnie teraz pociesza to to, że rodzice pojechali na kolację do cioci Aiko i nie wrócą na noc do domu. Nie będą musieli oglądać zaryczanej córki. Uniknę ciężkich pytań. Przynajmniej dzisiaj.

- Przeziębisz się. - Słyszę schrypnięty głos, a zaraz za tym odchrząknięcie.

Spoglądam w górę i widzę niebieskie tęczówki i blond czuprynę. Znajduję w sobie siłę i równam się z Uzumakim.

- To przez ciebie! Wszystko przez ciebie! - Krzyczę uderzając dłońmi o jego klatkę piersiową.

- Sakura! - Dalej wyżywam się na Naruto.

- Do cholery! Uspokój się! - Łapie moje ręce i sprawnie pociąga na siebie. Nim się spostrzegam obejmuje mnie w pasie, a drugą ręką głaszcze po włosach.

- Uspokój się. - Szepcze, a ja dalej płaczę. - Możesz mnie obwiniać, ale nie zapominaj, że Mike to zwykły cham i prostak. - Mówi cicho.

- A ty co? Niby lepszy jesteś? - Odsuwam się i spoglądam w jego zbolałe oczy.

- Nie, ale na pewno lepszy od niego. - Zaciska mocno szczękę, mogę to dostrzec.

- Co się tam stało? - Pytam cały czas łapiąc oddech. Zapłakałam się, okropnie.

- Nie chcę o tym mówić. - Odwraca wzrok.

- Masz mi powiedzieć. - Rozkazuję.

Układam dłonie na jego policzki i stanowczym ruchem zmuszam go, żeby na mnie popatrzył. Przymyka oczy i trochę rozluźnia szczękę.

- Normalnie siedziałem na kanapie ale... nie dał za wygraną i podszedł. Zerwałaś z nim. Był wkurwiony na mnie, na ciebie i na siebie. Wykrzyczał, że ze mną spałaś, i dlatego zerwałaś. Że popsułem mu plany i jestem beznadziejnym kolegą, skoro dobieram się do laski, którą on wcześniej zaklepał i którą chciał tylko... - Zaciął się i ponownie zacisnął szczękę. - obskoczyć. Ale oboje doskonale wiemy, o co tak naprawdę mu chodziło.

Moje serce przyspieszyło na dobre. Mam wrażenie, że zaraz mi się tam wyrwie.

- Możecie przybić sobie piątkę. - Wyrzucam wrednie. - Też chcesz tylko tego, pamiętasz?

Ostatnie słowa to jad na jego duszę. Chwilę spoglądam mu w oczy, ale zaraz po tym odchodzę kręcąc głową z niedowierzania. Czuję się jak wykorzystana szmata, dosłownie.

- Sakura! - Krzyczy za mną, ale ja nie zwracam na to uwagi.

Mam dość tego dnia, tak jak wcześniej chcę tylko położyć się do łóżka i nie myśleć. Dosłownie o niczym. Niestety muszę się zatrzymać, bo przede mnie wbiega ten debil.

- Nigdzie nie pójdziesz. - Krzywi się trochę. - Musimy porozmawiać i nie pozwolę ci odejść. Chcę wszystko wyjaśnić. To nie tak jak myślisz...Kurwa, to wszystko, to nie tak jak myślisz!

W jego oczach dostrzegam dziwnie skaczące ogniki. Czy to determinacja?

- Co do cholery chcesz jeszcze wyjaśniać? Obaj jesteście siebie warci. - Wzdycham ciężko.

- Nie prawda. Kto jak kto, ale ty wiesz o tym doskonale. - Widzę dziwny błysk w jego oczach.

- O czym ty...

- Mogłem cię wykorzystać w Barcelonie, pamiętasz? - Unosi w górę zdrową brew. - Nie zrobiłem tego.

Czuję, jak na moje policzki wpełza trochę różu. Ma rację, ma cholerną rację.

- Boli? - Pytam nagle.

Widzę, że jest zdziwiony i nie wie o co chodzi.

- Twoja brew. - Wzdycham ciężko i pokazuję palcem.

Krew zastygła nawet obok oka i na powiece. Jego uśmiech wskazuje na to, że trochę się rozluźnił.

- Znośnie.

- Chodź. - Wskazuję na niego głową i stawiam pierwsze kroki.

- Chcesz, żebym z tobą poszedł? - Jest zaskoczony.

- Mhm, sama nie wiem, co ze mną nie tak. - Wzdycham ciężko, kiedy widzę go obok mnie.

- Gdzie mnie ciągniesz?

- Do mojego domu. - Nie wierzę, że to mówię.

- A twoi rodzice? - Pyta dziwnym głosem.

- Pojechali do cioci, wracają jutro, więc mogę cię na chwilę zaprosić.

- Jesteś pewna? - Zaskakuje mnie jego pytanie. Ta noc jest pełna niespodzianek.

- Co z tobą nie tak? Gdzie jest arogancki dupek Uzumaki? - Zaczepiam go.

- Dzisiaj nie wyszedł z domu. - Prycha.

- Żartujesz?

- Nie. Nie dość, że tam został, to ja jeszcze się upiłem.

- Nie widać.

- Czuję sam po sobie. - Uśmiecha się bezczelnie.

- Niech ci będzie. - Prycham.

- Spacer dobrze mi zrobi.

- Trochę się ogarniesz, co?

- Mhm, mało mi brakuje.

- Cholera! - Krzyczę po chwili.

- Co jest?

- Dziewczyny pewnie się martwią.

- Wyleciały za tobą.

- To dlaczego nie przyszły?

- Powiedziałem im, że cię ogarnę. - Jego kącik ust unosi się w górę.

- I tak sobie po prostu odpuściły?

- Mi musiały. - Puszcza mi oczko, a ja kręcę głową z niedowierzania.

- Właź. - Rozkazuję, kiedy przystajemy przed bramą mojego domu.

- Panie pierwsze.

- Muszę za nami zamknąć, więc wchodź i nie marudź. - Wściekam się i pcham go do ogródka.

- Taka mała, a tyle złości. - Śmieje się, kiedy zamykam bramkę.

- Zamilcz.

Popycham go ramieniem i powoli podchodzę do drzwi. Otwieram je i wpuszczam pierwszego gościa. Tym razem wchodzi bez żadnych ceregieli. Zamykam za nim na wszystkie możliwe spusty.

- Aż tak się boisz? - Śmieje się.

- Ostatnio było włamanie, a jak widzisz to dość spory dom. - Wzdycham i kieruję się do salonu.

Idę przez hol, a mój gość za mną. Przystaję dopiero obok kanapy.

- Siadaj, zaraz przyjdę. - Wskazuje mu na skórzaną kanapę dłonią.

Chłopak wykonuje polecenie z szerokim uśmiechem na ustach.

- Gdzie idziesz? - Zatrzymuje mnie jego głos, gdy prawie wchodzę do toalety.

- Chyba musisz troszeczkę oko oczyścić. - Krzyczę z toalety.

Wygrzebuję z szafki waciki do demakijażu i wodę utlenioną. Zadowolona z siebie idę do salonu, gdzie zastaję go tak jak zostawiłam. Podchodzę do uśmiechniętego Uzumakiego i podaję mu odpowiednie przedmioty.

- Dzięki. - Śmieje się i odbiera ode mnie rzeczy.

Siadam nieco dalej niż on i obserwuję każdy jego ruch. Widzę jak z grymasem na twarzy otwiera wodę utlenioną i nasącza nią wacik. Bierze głębszy oddech i szybko przykłada go do powieki. Kiedy tylko płyn styka się z jego skórą, grymas na twarzy pojawia się jeszcze większy. Zdejmuje wacik i dostrzegam, że niedokładnie się zmył.

- Chyba mi to nie wyjdzie. - Krzywi się. - Pomożesz? - Na jego ustach widzę minę zbitego psa.

- Żartujesz? - Prycham.

- Proszę cię tylko o pomoc Sakura. - Śmieje się.

Namyślam się chwilę, ale zaraz przysuwam się do tego debila i zabieram mu z rąk wszystkie potrzebne rzeczy. Uzumaki przekręca głowę w moją stronę, a ja przysiadam się jeszcze bliżej niego, podkulając jedną nogę pod drugą. Jestem tak blisko, że moje kolano styka się z jego nogą. Powoli unoszę dłoń, żeby usunąć resztki krwi z jego powieki.

- Zamknij oko. - Mówię ciszej.

Chłopak od razu wykonuje moje polecenie.

- Jak chcesz to oprzyj rękę o moje ramię. - Słyszę jego prawie niesłyszalny szept.

Rzeczywiście robię to, o czym mówi, ponieważ stwierdzam, że ta pozycja jest o wiele wygodniejsza. Jestem tak blisko, że z sekundy na sekundę słyszę, jak jego oddech staje się coraz płytszy.

- Możesz już otworzyć. - Uświadamiam go.

- Czemu, kiedy ty mi to robisz, to nie boli? - Pyta z uśmiechem.

- Gdybyś nie dotknął za pierwszym razem brwi to też by nie bolało. - Kręcę głową i wycieram stróżkę krwi przy jego oku.

Niechcący spostrzegam, że Uzumaki patrzy prosto w moje oczy, co bardzo mnie krępuje. Staram się jednak nie zwracać na to zbytniej uwagi. Moje cierpienia nie potrwają długo, bo zaraz przejdę do rany, która jego z pewnością zaboli.

- Kończysz już?

- Jeszcze jedno bolące miejsce. - Krzywię się minimalnie, bo nie lubię zadawać bólu innym, nawet jeśli to konieczne i chodzi o takiego dupka.

- Okej.

- Ummm...Chcę ci podziękować. - Ledwo wychodzi to z moich ust.

Powolutku dotykam miejsca, z którego sączyła się wcześniej krew i widzę, jak Naruto się krzywi.

- Za co?

- Jakby nie było, stanąłeś w mojej obronie. - Wzdycham.

- Nienawidzę bezpodstawnych oskarżeń, nie miał prawa cię tak potraktować. - Stwierdza bardzo przekonany.

- Nie znałam cię od tej strony.

- Ta strona jest spotykana bardzo rzadko. - Przyznaje.

- Ja widziałam ją już dwa razy. - Przypominam.

- O raz za dużo. - Spoglądam na niego i widzę jego zaciśniętą szczękę. On także patrzy na mnie.

- Tak...Masz rację. - Wiem, że chodzi mu o incydent z Barcelony. Po prostu to wiem.

- Uhh. - Syczy, kiedy wycieram ostatni skrawek zakrwawionej skóry.

- Przepraszam. - Piszczę i zabieram od niego rękę, ale on zgrabnie ją chwyta i spogląda głęboko w moje oczy.

- To nie ty powinnaś przepraszać. - Mówi schrypniętym, a zarazem tak seksownym głosem, że moje gardło aż się ściska.

- Teraz ta sytuacja przypomina kiepskie romansidło. - Stwierdzam odzyskując zdrowy rozsądek, kiedy jego twarz jest zdecydowanie za blisko mojej.

- Pieprzyć kiepskie romansidła. To życie, a nie pieprzona książka. - Prycha cicho.

- Zapomniałeś, że cię nie lubię. - Dodaję i wstaję w popłochu.

Odwracam się do niego plecami, żeby choć przez chwilę nie zapatrzeć się w jego oczy i aby choć przez chwilę potrafić swobodnie myśleć.

- Twoja reakcja... - Czuję dłoń, która pnie się w górę od mojej ręki. - Twoje ciało i oczy zdradzają coś innego. - Szepcze prosto do mojego ucha.

- P-przestań. - Mój głos chwilowo się załamuje. - Teraz to już naprawdę brzmisz jak marny aktorzyna w jakimś tasiemcu.

Słyszę jego śmiecho mruknięcie.

- Za dużo się ich naoglądałem.

- Widzę i słyszę. - Prycham i odchodzę urywając kontakt fizyczny.

- Pamiętasz, powiedziałem, że już cię nie pocałuję. Chyba, że sama tego nie zechcesz.

Odwracam się do niego przodem i widzę ogromną determinację z jego strony.

- Fakt, trudno mi się powstrzymać, ale obietnica to obietnica. - Uśmiecha się słodko. - Ale dotykać cię mogę.

- Nie, jeśli nie wyrażam na to zgody.

- Sprawię, że sama zechcesz mojego dotyku, a przez niego prędko do pocałunku. - Puszcza mi oczko.

- Jesteś zbyt pewny siebie i arogancki.

- Prawda.

- Co nie zmienia faktu, że możesz złamać swoją obietnicę biedaku. - Robię smutną minkę i patrzę, jak jego źrenice stają się większe. Chyba nie spodziewał się takiego obrotu sytuacji.

- Co masz na myśli? - Tym razem to ja się z nim bawię i z każdym wypowiedzianym słowem zbliżam się coraz bardziej.

- Doskonale wiesz, o co mi chodzi Uzumaki.
Przystaję krok przed nim i wpatruję się w jego oczy.

Jest zaciekawiony, zdezorientowany i zmieszany. Pierwszy raz widzę na jego twarzy zmieszanie, chyba muszę zapisać to w pamiętniku. Przekręcam głowę w prawą stronę i dokładnie skanuje go wzrokiem. Na twarz przylepiam również kokieteryjny uśmiech, tak jak uczyła mnie Nataly. Moja nauczycielka, głównie od zbudowania we mnie pewności siebie.

- Jeśli zechcę złamiesz tą obietnicę, więc to nie ja będę błagała o twój pocałunek. - Unoszę rękę i palcem zataczam wzorki na jego ramieniu, torsie i linii szczęki.

Widzę, jak zaciska lekko zęby.

- Wiem w co pogrywasz. - Syczy cicho zaciskając na chwilę powieki.

- Oh, poważnie? - Korzystam z okazji i staję jeszcze bliżej niego.

Teraz, w tym momencie, nasze ciała stykają się ze sobą tak, że nawet kartka papieru nie przecisnęłaby się między nami. Przeplatam ręce tuż na jego karku i jedną dłonią gładzę jego cudowne w dotyku włosy, a kciukiem u drugiej ręki muskam jego rozgrzaną szyję. Muszę zadzierać lekko głowę w górę, ale to nawet nie jest uciążliwe. Chłopak spogląda na mnie z żądzą w oczach, ale jak na razie jest twardy.

- Nie wygrasz, wystarczy mi twój dotyk. - Uśmiecha się bezczelnie.

Odwzajemniam jego uśmiech pogłębiając swój. Wspinam się lekko na palce ciaśniej obejmując go za szyję. Moje usta znajdują się teraz na wysokości jego lewego ucha. Z uśmiechem i wielką rozkoszą zbliżam się jeszcze bardziej, żeby po chwili, lekko musnąć wargami płatek jego ucha. Triumfuję, kiedy czuję dreszcze przebiegające przez ciało chłopaka. Zachęcona, postanawiam dalej poprowadzić tą grę. Nie odsuwałam się zbytnio, więc wykorzystuję sytuację i tym razem całuję go na linii szczęki. Naruto głośno wciąga powietrze, kiedy moje usta stykają się z jego rozgrzaną skórą. Z szerokim uśmiechem przechodzę do sedna i spoglądając mu prosto w oczy, subtelnie składam całusa w kąciku jego ust. Kiedy mam już się odsunąć Uzumaki chwyta mnie za biodra i stanowczym ruchem przyciąga bliżej siebie, aby zaraz po tym brutalnie skraść mi całusa.

- Pieprzyć obietnice. - Mówi odsuwając swoje usta od moich.

Z bezczelnym uśmiechem ponawia nasz pocałunek, ale tym razem unosi mnie w górę, a ja machinalnie zaplatam nogi wokół jego talii. Czuję, jak obracamy się z zawrotną szybkością, a zaraz po tym siada razem ze mną na kanapę. Językiem sunie po mojej dolnej wardze prosząc o dostęp, który mu daję. Zaplatam ręce na jego karku i od razu bawię się tą blond czupryną. Dłonie Uzumakiego, które zataczają kółka na moich plecach, doprowadzają mnie do szaleństwa. Nigdy w życiu nie pomyślałabym, że chłopak, którego nie cierpię ponad wszystko, może dać mi tyle...czułości. Kiedy jego ręce zbaczają z obranego kierunku i zatrzymują się na moich pośladkach, z ust wydobywa mi się ciche jęknięcie. Uzumaki odrywa się od moich ust i ustala sobie nową ścieżkę. Całuje mnie w kącik ust, w linie szczęki, a zaraz za tym zostawia mokrą ścieżkę w zagłębieniu mojego biustu. Odchylam głowę w tył i pociągam lekko jego włosy. Zdecydowanym ruchem pociągam jego twarz w górę i tym razem to ja wpijam się w jego boskie usta. Niestety, kiedy czuję jego dłonie na mojej nagiej skórze pleców, stwierdzam, że to brnie za daleko. Delikatnie przerywam nasze namiętne pieszczoty, a on spoglądając mi w oczy opiera swoje czoło o moje. Oboje mamy przyspieszone oddechy i oboje się nie odzywamy. Kiedy widzę, jak na jego usta wpełza uśmiech, na moje również się skrada.

- Miałam rację. - Mówię cicho.

- To było do przewidzenia. - Zdradza.

- Ale nie powinno się zdarzyć. - Mówię chcąc wstać, ale jego silne ręce oplatające moją talię, każą mi zostać.

- Sakura...Nie walcz ze mną. - Szepcze. - Nie uciekaj. - Mówi głośniej schrypniętym głosem.

- Nie uciekam, trzymasz mnie. - Śmieję się.

- Doskonale wiesz, że nie to miałem na myśli. - Irytuje się uroczo.

- Nie chcę i nie będę twoją zabawką. - Powtarzam jak mantrę. - Masz od tego, dajmy na to Kathrine.

- Nie będziesz moją zabawką Sakura. - Odsuwa się i przeszywa mnie wzrokiem.

- Oboje wiemy, o co ci chodzi. - Kręcę głową.

- Ja wiem, ale ty niekoniecznie. - Prycha.

- Nic do ciebie nie czuję. - Sprowadzam go na ziemię, bo spogląda na mnie z jeszcze większą determinacją.

- Nie kłam. - Wzdycha ciężko i czochra swoje włosy. - Nie rób sobie tego.

- O czym ty mówisz? - Wyczekuję jego odpowiedzi zaintrygowana.

- Okłamywanie samej siebie nie jest dobre. Wiem coś o tym. - Prycha.

- Nie okłamuję.

- Kłamiesz. - Jest nieugięty. - I doskonale o tym wiesz. - Unosi dłoń i odgarnia niesforny kosmyk moich włosów, który zaplątał się na policzku. Później unosi dłoń jeszcze wyżej i dotyka palcem mojej skroni.

- Tutaj i...tutaj. - Tym razem wskazuje palcem moje serce. - Doskonale o tym wiesz, tylko nie chcesz przyznać.

- Dlaczego ja? - Pytam w końcu.

- Bo Sasuke miał rację. - Śmieje się.

- Sasuke?

- Powiedział, że kiedyś się zakocham. - Moje serce przyspiesza jeszcze bardziej. Zaraz wyleci z klatki piersiowej. - Miał debil rację. - Wzdycha głośno, a ja oblizuję spierzchnięte wargi.

Chłopak spogląda prosto w moje oczy tak, jakby chciał z nich coś wyczytać.

- Sam nie wierzę, że to mówię, ale straciłem dla ciebie głowę. - Przyznaje ciężko wzdychając, a ja nie jestem w tak dużym szoku, jak spodziewałam się być. - Chyba...zakochałem się w tobie.

Teraz moje serce właśnie opuściło swoje miejsce. Spoglądam na niego z uchylonymi wargami i wielkim szokiem. On...przyznał się, a ja? Tak, jak powiedział, przez cały czas się okłamuję. Muszę coś do niego czuć, skoro coś mnie przyciąga do tego debila.

- Umm...nie wiem, co mam powiedzieć. - Mówię zachrypnięta.

- Wilk zakochał się w owieczce. - Śmieje się cicho.

- Naru...

- Wiesz co? Mam propozycję. - Wcina się mi w zdanie. - Prześpij się z tym okej? - Kiwam głową.

Uzumaki wstaje ze mną i za chwilę odstawia mnie na podłogę. Spogląda mi głęboko w oczy i kradnie szybkiego całusa.

- Do jutra piękna. - Mówi na odchodne i zostawia mnie samą w pustym salonie. Udaje mi się jeszcze usłyszeć dźwięk zamykanych drzwi, kiedy upadam na kanapę.

Nie wiedziałam, że to wszystko tak się potoczy. Nie spodziewałam się takiego obrotu sytuacji, to nie było do przewidzenia. Oszalałam. Przecież dopiero co rozstałam się z chłopakiem. Byłam taka zraniona, a jak tylko nadarzyła się okazja, to bez wahania całowałam się z Uzumakim. Zachowuje się jak najgorsza dziewczyna na świecie. Co się ze mną stało? Czasem brakuje mi tej cichej, zamkniętej w sobie myszki. Jeśli teraz, zgodzę się na propozycję Uzumakiego to będzie tylko potwierdzenie obaw Mike'a. Co ty robisz ze swoim życiem dziewczyno?

Perspektywa Naruto:

- Co się dzieje? - Pyta, kiedy leżę na kanapie.

- Nie wiem. - Wyznaję szczerze.

- A, co stało się w twoją śliczną buźkę?

- Pokłóciłem się z Mike'm.

Spoglądam w stronę zatroskanej kobiety i widzę, że nie jest zadowolona.

- Co znowu kochanie?

- Mamo, jeśli nie wiesz, o co chodzi...zazwyczaj chodzi o kobiety. - Prycham uśmiechając się pod nosem.

- Podoba wam się ta sama dziewczyna?

- Można tak powiedzieć. - Wzdycham.

- Skarbie...- Zaczyna łagodnie. - Nie przekreślaj długoletniej przyjaźni ze względu na dziewczynę.

- Mamo, chodzi o to, że nie chciałem być dupkiem. - Tłumaczę krótko.

- Chwila. Rozjaśnij.

- Powiedział coś, czego żaden mężczyzna nie powinien powiedzieć o kobiecie, jeśli dobrze jej nie zna. Może przez niego, ona teraz będzie miała problemy. - Wzdycham ciężko.

- Stanąłeś w jej obronie? - Pyta dziwnym głosem.

- Można tak powiedzieć.

- W takim razie jestem z ciebie dumna.

- Uwierz, że nie można być dumnym z takiego syna.

- Dlaczego tak o sobie mówisz? - Pyta zmartwiona.

- Doskonale wiesz jaki jestem, chociaż nie mówisz tego na głos. - Prycham i siadam zrywając się z kanapy. Teraz widzę jej zmartwioną twarz doskonale. - Wiesz, że bawię się dziewczynami i wiesz, jaki mam do nich stosunek.

- Skarbie, każdy swoją młodość przeżywa inaczej. - Wzdycha ciężko. - Może nie lubię tego, w jaki sposób robisz to ty i doskonale wiesz, że nie pochwalam, ale to twoje życie i twoje decyzje. Jedyne, co pozostaje rodzicowi, to uszanować i kochać dziecko ponad wszystko.

- Nie obrzydzam cię? W sumie, jak tak się zastanowić, to sam się siebie brzydzę. - Stwierdzam z przekąsem.

- Jesteś moim dzieckiem i nigdy mnie nie obrzydzałeś i nie będziesz obrzydzał. Nawet jako obślizgły noworodek. - Śmieje się, a ja razem z nią.

- No tak. - Zawieszam się na chwilę. - Zastanawiam się tylko, która dziewczyna zwróci na mnie uwagę, skoro miałem tyle...partnerek.

- Czy masz na myśli tą, którą obroniłeś? - Pyta z lekkim uśmiechem.

- Nie...może...może tak. - Wzdycham ciężko. - Nie wiem mamo. - Z poddenerwowania czochram swoje włosy.

- Kochasz ją?

- Nie wiem...Powiedziałem jej, że się chyba zakochałem, ale skąd mam to wiedzieć? Nigdy nikogo nie kochałem, nie mam pojęcia, jak to jest.

- Podoba ci się?

- Tak, podoba mi się bardzo. - Przyznaję. - Jest inna niż wszystkie, wyjątkowa. - Uśmiecham się.

- Ma taki słodki uśmiech, jest mądra, ma swoje wartości...Nie jest pusta jak te inne dziewczyny. Strasznie łatwo się denerwuje, co naprawdę mnie śmieszy. - Śmieję się.

- Naruto?

- Hmm?

- Nazwij to jak chcesz, ale mi to wygląda właśnie na miłość. - Uśmiecha się serdecznie i tak ciepło, że zalewa moje serce.

- A teraz powiedz. Kim jest ta dziewczyna?

Wzdycham ciężko i zastanawiam się chwilę, czy powinienem o tym mówić.

- Sakura. To Sakura mamo. - Przecieram dłońmi zmęczoną twarz.

- Oh. - Wzdycha cicho. - No, lepiej trafić nie mogłeś. - Śmieje się.

- Mamo?

- Tak synku?

- Jak mogłem tak łatwo dać owinąć się wokół palca jednej dziewczynie?

Oczami Sakury:

- No i tak to właśnie wygląda. - Kończę swoją wypowiedź.

- To się porobiło. - Wzdycha Ino.

Wszystkie trzy siedzimy na parapecie w szkole. Czekamy właśnie na czwartą i ostatnią lekcję. Od rana słychać jakieś szepty na mój temat, ale o dziwo, najgłośniej mówi się o Mike'u. Uzumakiego widziałam tylko przelotem, ale on chyba mnie nie zauważył.

- Słyszałam, że pół szkoły gada o Mike'u. - Ten-Ten czyta mi w myślach.

- Oh, a co ze mną? - Uderzam w czoło z otwartej dłoni.

- Nooo, o tobie też się słyszy. - Wzdycha ciężko Ino.

- Co mówią? Gorzej już być nie może. - Jęczę. - Pewnie zrobił ze mnie najgorszą szmatę. Chcę się stąd wynieść.

- Nie potrzebnie skarbie. - Wzdycha Ten-Ten. - W końcu w twojej obronie stanął największy flirciarz wszech czasów.

- Tylko poszczególne dziewczyny takie jak Kathrine mówią, że na pewno z nim spałaś. - Zaczyna Ino. - No ale znacznie większa połowa mówi, że Mike zachował się okropnie zważając na to, że wszyscy wiedzą, że na imprezie przylizał się z Amber.

- Co? - Prycham zdziwiona.

- Nie mają dowodu na twoją winę, ale na jego mają. Mówiłam ci o tej imprezie, co się schlał w trupa. - Przywołuje brązowooka.

- Z resztą, twój początkowy wizerunek cichej myszki też cię wybronił. - Blondynka się uśmiecha.

- Tak. Twierdzą, że taka cicha woda to nawet pewnie o seksie nie słyszała. - Śmieje się brązowowłosa.

- Ej! Może to i ochrania, ale co ci ludzie ze mnie robią? - Prycham. - Epoka kamienia łupanego, czy co?

- Zmieńmy lepiej temat. - Proponuje blondynka.

- Hę? - Mruczę.

- Jak tam z tą propozycją? - Zaczyna brązowooka.

- To znaczy? - Denerwuję się.

- No, przyjmiesz go, czy nie? - Dodaje Ino.

Wzdycham przeciągle i biorę kilka głębszych wdechów.

- Nie. - Stwierdzam stanowczo.

- Co?! - Obydwie krzyczą.

- Po pierwsze, Mike będzie miał niezbity dowód na to, że coś między nami jest, a po drugie, ja go prawie wcale nie znam. To znaczy znam go na tyle dobrze, że wiem, żeby trzymać się z dala.

- On nie jest zły. - Wtrąca Ten-Ten.

- Mówisz to tylko dlatego, że to twój przyjaciel. - Przewracam oczami.

- Nie. Trzeba go bliżej poznać Sakura. My znamy go od dzieciństwa. - Dodaje Ino.

- Nie dam ludziom powodu do gadania. - Prycham.

- Ale... - Wypowiedź brązowookiej kończy się wraz z zagłuszającym ją dzwonkiem.

We trzy wstajemy z parapetu i kierujemy się do sali. Kiedy wchodzimy dostrzegamy Mike'a, który intensywnie na mnie patrzy.

- Przemyśl to jeszcze. - Rzuca szybko Ten-Ten i rusza w kierunku swojego chłopaka.

Ino obrzuca mnie uśmiechem i również zostawia kierując się do Sasuke. Idę za nią i usadawiam się dwie ławki za moim byłym. To jedyne wolne miejsce. Nie spoglądam na niego ani razu, nie zasługuje na to. Przygotowuję się do lekcji i dostrzegam, jak ciągle odwraca się i spogląda w moją stronę. Nie przejmuję się tym jednak i staram się wsłuchać w słowa Kakashi'ego.

- To na czym skończyliśmy? - Pyta klasy, ale jego pytanie zostaje bez odpowiedzi, bo do klasy wpada Uzumaki.

- Przepraszam za spóźnienie. - Dyszy ciężko. - Byłem u dyrektorki. - Tłumaczy się.

- Dobrze Panie Uzumaki. - Uśmiecha się. - Proszę zająć miejsce.

- Dziękuję. - Chłopak rozgląda się po sali w celu odnalezienia wolnego miejsca.

Jego wzrok zatrzymuje się nieszczęśliwie na mojej ławce, a później na mojej skromnej osobie. Podchodzi w moim kierunku z zupełnie beznamiętną miną i pustym wzrokiem. Nawet nie zwraca uwagi na palące spojrzenie byłego kolegi.

- Hej, mogę? - Podchodzi i pyta.

- Mhm. - Tylko tyle udaje mi się wydusić.

Blondyn wyjmuje potrzebne rzeczy i siada obok mnie. To, co mnie dziwi to jego zachowanie. Nie spogląda na mnie, nie uśmiecha się. Jego ręce są skrzyżowane na klatce piersiowej, a wzrok utkwiony gdzieś przed siebie. Ja za to, nie mogę oderwać od niego oczu. Widzę jego włosy w totalnym nieładzie i jego zmartwioną twarz. Nie wiem, co się dzieje, a bardzo chcę się dowiedzieć. Już wiem, że chyba taki Naruto mi się nie podoba. Widzę także zawistne spojrzenia Mike'a. Powstrzymuję się, ale ciekawość bierze nade mną górę. Szturcham go łokciem i wybudzam z dziwnego transu.

- Co się dzieje? - Pytam cicho.

- Nic. - Dostaję od niego najsłodszy uśmiech jaki widziałam i aż sama odpowiadam mu tym samym.

- Widzę, że coś ci jest. - Nie daję za wygraną.

Odwraca ode mnie wzrok, ale zaraz ponownie patrzy na moją skromną osobę.

- Pójdziesz dziś ze mną na randkę? - Mówi cicho na jednym wydechu.

Totalnie mnie zamurowuje, nie spodziewałam się, że takie pytanie może paść z jego ust.

- Ja? Z tobą? Na randkę? - Dukam.

- Mhm. Chciałbym, żebyś przyjęła moje zaproszenie. - Szepcze poważnie. W jego oczach nie dostrzegam żadnej kpiny, a śmiertelną powagę.

- Ale...to...

- Proszę, zgódź się. - Coś w jego oczach mówi mi, że coś się zmieniło.

- Dobra. - Wzdycham, a na jego usta ponownie gości szeroki uśmiech.

- Wpadnę po ciebie o pierwszej. Zdążysz?

- Czemu tak wcześnie? - Dziwię się.

- Bo nie chcę długo czekać. - Uśmiecha się.

Na tym kończymy naszą rozmowę, bo pora skupić się na lekcji, która jak się okazuje całkiem szybko upływa. Naruto nie patrzył na mnie przez całą dalszą lekcję, ale ja nie mogłam powstrzymać się, żeby tego nie robić. Odszedł też niespodziewanie i bez żadnego słowa. Z klasy wygrzebuję się, jako ostatnia.

- Sakura. - Zatrzymuje mnie nauczyciel.

- Tak?

- Czy coś się dzieje z Uzumakim?

- Nie wiem. - Uśmiecham się lekko. - Dlaczego sądzi Pan, że coś wiem?

- Tak mi się zdawało. - Uśmiecha się. - Myślałem, że się przyjaźnicie, bo często widzę was razem.

- Nie, to tylko kolega. Prawie wcale z nim nie rozmawiam. - Krzywię się.

- Aha. No dobrze. Nie zatrzymuję cię dłużej. - Śmieje się. - Życzę miłego dnia.

- Wzajemnie. - Uśmiecham się i opuszczam salę.

Idąc korytarzem rozmyślam nad słowami Hatake. Śmieszy mnie to, że pomyślał, że ja i ten debil możemy być przyjaciółmi. Nic z tego. Popycham drzwi i wychodzę ze szkoły wpadając prosto na czyjeś plecy. Jak się okazuje nieszczęśliwie.

- Sakura.

- Nawet na mnie nie patrz. - Uśmiecham się sarkastycznie i omijam go szerokim łukiem.

- Już ci powiedział co? - Nie daje za wygraną, bo słyszę go tuż za mną, ale i tak nie zamierzam się zatrzymywać.

- Nie rozmawiam z tobą człowieku. - Prycham zmierzając w kierunku swojego domu.

- Mogłabyś przynajmniej porozmawiać ze swoim byłym chłopakiem. - Prycha.

- Właśnie, byłym. - Mówię z przekąsem. - A poza tym, to bardzo żałuję. Straciłam kilka chwil z mojego cennego czasu, na który swoją drogą nie zasługujesz.

Za plecami słyszę jego prychnięcie.

- A tamten zasługuje? - Pyta wściekły.

- Kto wie? Może nie jest taki zły, skoro stanął w mojej obronie. - Zastanawiam się chwilę. - Czekaj. W sumie to już drugi raz, jakby nie liczyć.

- Proszę cię dziewczyno. Stanął w twojej obronie? Chciał się tylko popisać. - Prycha.

- No nie wiem. Gdyby mocno chciał to już wcześniej dostałby to, czego chciał. - Mówię to specjalnie.

- Czekaj, co? - Słyszę jego skrzekliwy głos.

- No tak. Wiesz co? Żałuję, że wcześniej nie pokazał mi się od tej lepszej strony. Nie traciłabym wtedy czasu na ciebie. - Mówię ostro.

- Sakura...Nie przeginaj struny. - Warczy.

- Jesteś beznadziejny wiesz? - Odwracam się na chwilę w jego stronę i widzę ogromną wściekłość na twarzy chłopaka. - A teraz daj mi spokój, nie zasługujesz na żadne moje słowa.

Wchodzę na swoją posesję i od razu kieruję się pod drzwi.

- Będziesz tego żałować. Jeszcze przyjdziesz w łaskę!

Śmiertelnie poważnie śmieję się z jego idiotycznych słów. Kiedy wchodzę do domu, dalej śmiech mnie nie opuszcza. Zagłusza go jednak jedna niepokojąca sprawa. Co Uzumaki miał wczoraj na myśli mówiąc, że obaj wiedzą, czego Mike tak naprawdę od niego chce?

~.~

Hejka misie! Oto kolejny, wyczekiwany, obiecywany rozdział :D Wybaczcie, że wczoraj nie dodałyśmy, ale nie było czasu, więc wstawiamy dzisiaj ;) Tegorocznym maturzystom, takim jak my xd, życzymy powodzenia na jutrzejszej matmie :D Hope you like it! Patty&Paula