#1 Short-Story

Cześć! Jeśli was to obchodzi, bo w sumie nikogo nie obchodzę, to mam na imię Sakura. Kolejna idiotyczna rzecz w moim życiu. Kto daje dziecku imię po jakiejś pieprzonej wiśni? No cóż, wróćmy do tematu. Moje imię znacie to może teraz...status materialny. Może nie jestem najbogatsza na tej ziemi, ale bogata jestem w huk. Już odpowiadam wam na kolejne pytanie, które mnoży się teraz w waszych główkach. Nie, nie należę do osób popularnych mimo tego, że jestem nadziana. Moja osoba to typ samotnika, który nie potrafi gadać z ludźmi. Po prostu nie umiem, można rzec, że nawet trochę się wstydzę. Zastanawiacie się pewnie teraz, czy jestem rozpieszczoną dziewuchą. Nie, nie należę do tego typu. Znam cenę i wartość pieniądza, szanuję je, bo wiem, że inni ludzie na świecie głodują, kiedy ja mam wszystko. Dlatego też, mimo że nie wyglądam, to przy każdej okazji staram się pomagać takim ludziom. Co jeszcze? Może to, że mam osiemnaście wiosen na karku i jeszcze nigdy, a to nigdy nie miałam chłopaka. Zastanawiacie się teraz pewnie, gdzie się znajduję. Idę szkolnym korytarzem do sekretariatu. To mój pierwszy dzień w nowej szkole, bo musieliśmy się przeprowadzić. Już w pierwszej sekundzie, kiedy weszłam przez drzwi, oczy wszystkich zostały skierowane na moją skromną osobę. Może dlatego, że jestem ubrana w zbyt duży babciny, szary sweter, czarne leginsy i białe conversy? Może dlatego, że moje włosy są bardzo oklapnięte i grzywka zasłania moje zielone oczy, które i tak przysłonięte są dużymi, niezbyt ładnymi okularami korygującymi moją minusową wadę wzroku? A może dlatego, że na moich uszach osadzone są białe słuchawki, z których ulatnia się piosenka It must be love – Christiny Grimmie, która była świetną piosenkarką i osobą. Moje czarne paznokcie pewnie też robią swoje i przyciągają uwagę. Wzrokiem natychmiastowo odnajduję napis; Sekretariat. Bez zastanowienia popycham drzwi i zdejmuję słuchawki na szyję. Kobieta siedząca na fotelu od razu podnosi wzrok i lustruje mnie od dołu do góry. Nic sobie z tego nie robię, ale jak widać ona jest w ciężkim szoku.

- Dzień dobry. - Odzywam się pierwsza, bo jej chyba głosu zabrakło, no cóż.

- Witam, w czym mogę pomóc? - Mowa szybko jej powraca. Patrzę dokładnie...plakietka na biurku mówi mi, że nazywa się Shizune.

- Przyszłam po plan lekcji. - Jest zdezorientowana. - Jestem nowa. - Wyjaśniam krótko.

- Ah tak. - Uśmiecha się. - Która klasa?

- Ic. - Korzystam z okazji i rozglądam się po sali.

- O! - Piszczy, a ja się wzdrygam. - Mam. - Mówi dumna z siebie. 

Wyciąga w moim kierunku dłoń, w której trzyma kartkę. Sięgam po nią bez zastanowienia.

- Czy dostanę klucz od szafki przy okazji? - Pytam nieśmiało.

- Ah tak kochanie. - Z uśmiechem odsuwa szafkę i wyciąga z niej pęczek kluczy. Szuka i odpina jeden z nich.

- W szafce znajdziesz obowiązkowe wyposażenie ucznia. - Patrzę na nią wyczekująco. - Oczywiście mam na myśli książki. - Wzdycha.

- Aha, dobrze. - Odpowiadam i biorę od niej kluczyk.

- Czy to wszystko?

- Tak. Chyba tak, dziękuję. - Mówię i odwracam się plecami. Zatrzymuję się jednak, kiedy mam zamiar otworzyć drzwi.

- No chyba, że ma pani dla mnie jakieś rady.
Pytam nieśmiało, odwrócona w jej stronę. Widzę szeroki uśmiech.

- Uważaj na wuefistę Pana Lee i nie daj się sprowokować Anglistce Pani Grimm. No i oczywiście powodzenia pierwszego dnia szkoły. - Dodaje ostatnie zdanie po chwili zastanowienia.

- Dziękuję. - Rzucam miło.

Wkładam słuchawki z powrotem na uszy i popycham drzwi wychodząc na korytarz. Nie patrzę, ale czuję na sobie spojrzenia tych wszystkich ludzi. Spoglądam w plan lekcji i co widzę? Pierwsza lekcja to wychowawcza z niejakim Kakashim Hatake. Czy wszyscy przeprowadzili się tu razem ze mną z Japoni? Śmieszne. Powoli kieruję się pod wskazaną salę. W tle słyszę dzwonek na lekcję, ale jakoś zbytnio mnie to nie obchodzi. Dochodzę pod białe drzwi i w tym samym czasie ściągam słuchawki. Przede mną stoi wysoki, szarowłosy mężczyzna.

- Ah, ty jesteś moją nową uczennicą? - Pyta uśmiechnięty. Jego głos jest bardzo męski i głęboki.

- Pan Kakashi? - Odzywam się nieśmiało.

- Tak, to ja. Czyli ty musisz być Sakura, skoro o mnie słyszałaś?

- Mhm. - Mruczę.

- Chodź, przedstawię cię klasie. - Uśmiecha się.

Otwiera drzwi i puszcza mnie przodem. Moje nogi odmawiają posłuszeństwa, ale po chwili ruszam się z miejsca. Przechodzę przez próg i staram się nie patrzeć dookoła siebie. Czuje ciepłą dłoń na swoim ramieniu i z boku widzę, że to mój wychowawca. Zatrzymuje mnie na środku i zmusza do odwrócenia w stronę wszystkich. Słyszę śmiechy i szeptania, nie jest to przyjemne. Nigdy nie było.

- Witajcie po przerwie. - Odzywa się Kakashi. - Chcę przedstawić wam nową uczennicę Sakurę Haruno. Niedawno się przeprowadziła i będzie częścią naszej społeczności. - Spoglądam przed siebie i widzę sporą grupkę osób. Wszystkie miejsca są zajęte oprócz ostatniej ławki na samym końcu. Uff, moje ukojenie. Będę mogła zaszyć się sama, osamotniona jak zawsze.

- Nie przywitacie się z nią? - Ponagla nauczyciel.

- Cześć Sakura! - Krzyczą wszyscy. To nie jest normalne powitanie, przypomina bardziej wyśmianie.

- Usiądź sobie i zaczniemy lekcję. - Mówi patrząc na mnie.

Jestem bardzo zdenerwowana, nie lubię być w centrum uwagi, nie wiem wtedy w co ręce włożyć. Powoli ruszam nogą i idę między rządkami ławek, oczywiście odprowadzana wzrokiem wszystkich. Siadam na krzesło i głęboko patrzę w ławkę. Ciągle słyszę szepty.

- Ty, to ta bogata, tak stary? - Jeden pyta drugiego.

- Jak takie coś może w ogóle być tak nadziane? - Dziewczyna pyta drugą. No super.

- Przydałby się jej fryzjer. - Śmieje się chłopak z dziewczyną.

- Nie muszę czytać wam chyba tych pierdół z regulaminu. - Słysząc pomruk uczniów wychowawca szeroko się uśmiecha.

- W takim razie przejdźmy do szczegółów. Znamy się od dawna, ale to pierwszy rok, kiedy jestem waszym wychowawcą. Wiecie, że to dla mnie coś nowego, bo nigdy nie miałem podopiecznych, no ale cóż. Stało się. Chciałbym, żeby wszyscy się zżyli, chodzi mi o to, że nie lubię dziwnych sytuacji. Jesteście dorośli i chcę, żebyście się tak zachowywali. Możecie się nie lubić, ale okazujcie sobie szacunek, przynajmniej w mojej obecności. Wiecie, że jestem cierpliwy, ale do czasu. Jak każdy mam swoje granice i wolałbym, żebyście ich nie przekraczali, bo źle się stanie. - Wzdycha głęboko i patrzy na wszystkich po kolei.

- Czy macie jakieś pytania moi drodzy? - Odpowiada mu cisza. - Tak myślałem. Możecie zająć się własnymi sprawami, ale cicho. Nie chcę was słyszeć.

Siada przy biurku i zajmuje się papierami. Każdy odwraca się w stronę kolegów, czy koleżanek i zaczynają się szepty. Ja zakładam słuchawki i ulatniam się do swojego świata, czyli muzyki. Już w pierwszej chwili słyszę cudowny głos Christiny w piosence With Love. Nim się oglądam w drugiej kolejności z mojego telefonu leci Titanium. Pierwsza lekcja szybko mija z pomocą muzyki. Słyszę dzwonek, więc zdejmuję słuchawki i jako ostatnia kieruję się do wyjścia. Wychodzę spokojnie, ale już po chwili wyczuwam na sobie spojrzenia. Kątem oka dostrzegam grupkę chłopaków, którzy śmieją się za moimi plecami.

- Z choinki się urwałaś?! - Jeden krzyczy w moją stronę.

Unikam odpowiedzi i z opuszczoną głową kieruję się pod salę, gdzie odbędą się kolejne zajęcia. Wkładam dłonie do kieszeni leginsów i zmierzam prosto przed siebie. Czuję ból pod żebrami i nagle zostaję odepchnięta w tył przez co przewracam się na pupę. Z trudnością podnoszę wzrok i naprzeciw siebie dostrzegam blondynkę, która również siedzi na podłodze. Dziwnie się uśmiecha i szybko wstaje na nogi. Spoglądam w podłogę, jest mi teraz okropnie wstyd, jeszcze wszyscy na nas patrzą. Dostrzegam dłoń wyciągniętą w moim kierunku. Podnoszę wzrok bardzo powoli i widzę tą uśmiechniętą dziewczynę.

- No chodź, pomogę ci wstać. - Odzywa się miłym głosem. Z wahaniem chwytam za jej dłoń i równam się z nią. Jesteśmy tego samego wzrostu.

- Przepraszam, że na ciebie wpadłam. Zamyśliłam się i po prostu nie zauważyłam. - Tłumaczy miło. Jestem w cholernym szoku.

- N-nic się nie stało. - Wzdycham cicho i chcę odejść, ale wpół kroku mnie zatrzymuje.

- Ty jesteś Sakura, prawda? - Kiwam lekko głową. - Chodzimy do tej samej klasy. - Tłumaczy, przyglądam się jej dokładniej.

- No tak, kojarzę cię. - Mówię cicho.

- Jestem Ino. - Wyciąga dłoń w moim kierunku. Ponownie chwytam ją z wielkim wahaniem.

- Coś ty taka przymulona dziewczyno? - Pyta po chwili.

- Ja?

- Nie, diabeł obok ciebie. - Uśmiecha się kpiąco. Widząc moją minę dodaje. - No proste, że ty.

- Normalna jestem. - Odpowiadam bez zastanowienia. - W sumie na tyle na ile mogę być normalną.

- Od normy to ty odbiegasz. - Śmieje się, a mi jest dziwnie smutno. - Nie zrozum mnie źle, nie chcę cię obrazić, czy coś po prostu...

- Wyglądam dziwnie i okropnie. - Nie wiem jak, ale te słowa same ze mnie wylatują.

- Dokładnie. - Odpowiada zdziwiona. - Skoro to wiesz, to dlaczego tak się ubierasz i w ogóle tak wyglądasz? Wybacz, jestem osobą bezpośrednią. - Uśmiecha się ciepło.

- Tak jest lepiej. - Odpowiadam cicho.

- Ej, usiądziemy? - Proponuje blondynka.

- Na pewno chcesz ze mną rozmawiać? - Jest mi dziwnie.

Do tej pory z nikim nie zamieniłam tyle zdań co z tą dziewczyną. Patrzy na mnie nierozumiejącym spojrzeniem i z kpiącym uśmieszkiem.

- Eee? Co w tym dziwnego dziewczyno?

- Każdy się ze mnie śmieje, ty nie chcesz? - Walę wprost.

- A z czego mam się śmiać? Chodź, usiądziemy. - Ciągnie mnie w stronę parapetu okna i pcha obok siebie.

- Czemu ze mną rozmawiasz? - Jakoś swobodnie mi się myśli w jej towarzystwie.

- A dlaczego nie? Wydajesz się interesująca na swój sposób i wydaje mi się, że potrzebujesz wprowadzenia.

- Jakiego znowu wprowadzenia?

- No do szkoły rzecz jasna. - Uśmiecha się. Zauważa chyba jakieś koleżanki, bo macha do nich energicznie.

- To znaczy?

- Nie jesteś i chyba nie byłaś zbyt popularna co?

- Skąd wiesz?

- Znam się na ludziach. - Odpowiada.

- No nie. Jestem typem samotnika. - Wyznaję.

- Ale masz górę forsy nie? To dziwne, że w tych czasach zachowała się taka dziewczyna.

- Co masz na myśli?

- Poszperałam trochę o tobie.

- Co?! - Moje ciało zalewa jakieś gorące uczucie. To chyba wstyd.

- Wybacz. - Odpowiada szybko. - Wiem, że twoi rodzice są nadziani, ale ty nie wyglądasz na córkę bogaczy. Raczej z ciebie szara myszka.

- Można tak powiedzieć. - Wzdycham. Cały czas unikam kontaktu wzrokowego. Z nerwów bawię się kablem od słuchawek, co nie umyka jej uwadze.

- Nie denerwuj się tak.

- Dobra, powiedz czego chcesz. Miejmy to już za sobą. Jeśli chcesz ze mnie poszydzić to proszę bardzo, tylko zrób to szybko. - Wypalam jak broń palna.

- Dobrze się czujesz? - Uśmiecha się szeroko, spoglądam w jej oczy. - Nic z tych rzeczy. Pomyślałam, że przyda ci się osoba do pogadania.

- Nie lubię gadać.

- Widzę właśnie. Do rozmownych to ty nie należysz dziecino. No nic, z tym też sobie poradzimy.

- Słucham? - Pytam zakłopotana.

- Ino, zostaw ją! Chodź do mnie piękna! - Krzyczy chłopak stojący dziesięć metrów od nas.

- Puknij się w łeb Daren! - Odpowiada zdenerwowana.

- Jeśli ze mną zostaniesz to też będą się z ciebie śmiali. - Ostrzegam.

- Ze mnie? Żartujesz, tak? Nie wiesz kim jestem, prawda? - Uśmiecha się szatańsko.

- A powinnam?

- Nie odrobiłaś pracy domowej patrzę. Z pewnością mogę stwierdzić, że nie interesujesz się takimi sprawami.

- Jakimi sprawami?

- Jestem jedną z najpopularniejszych dziewczyn w szkole. Jak mogą się ze mnie śmiać? - Jest pewna siebie. To się chwali. Mam otwierać usta, kiedy słyszę dzwonek na lekcję.

- O Jezuniu kochany, Angielski się kłania. - Wzdycha i wstaje z parapetu.

- No to do zobaczenia. - Mówię i zakładam słuchawki.

Wstaję i powoli zmierzam w stronę sali. Czuję jednak stukanie na moim ramieniu. Odwracam głowę i widzę uśmiechniętą Ino, która bez pytania ściąga moje słuchawki. Czy ona się nie odczepi?

- Nie wiem, czy się spotkamy jeszcze dziś w szkole, ale może chcesz pójść ze mną na kawę po lekcjach?

- Dlaczego uczepiłaś się właśnie mnie? - Pytam, kiedy przechodzimy przez próg drzwi od sali.

- Bo fajnie będzie pogadać z kimś normalnym. - Uśmiecha się promiennie.

- Ja nie jestem normalna.

- Uwierz skarbie, że w tych czasach normalną się nazywasz. Mimo tego...- Milczy i dokładnie mi się przygląda. - Ubioru i stylu. - Podsumowuje.

- No dobrze. Podaj miejsce. - Dziewczyna klaszcze w dłonie.

- Super. Na rogu w twojej dzielnicy, a raczej naszej sąsiadko znajduje się kawiarnia. Tam pójdziemy. - Uśmiecha się.

- Sąsiadko?

- Ehem, nie tylko ty jesteś bogata dziwaku. - Mówi i odchodzi mijając mnie.

Siada obok czarnowłosego chłopaka i blondyna. Przelotnie na nich patrzę, ale widzę, że oboje są przystojni, nawet bardzo. Dziwadłem jestem, ale odróżniam przystojnego chłopaka od brzydala. Ja jak zawsze usadawiam się na koniec sali. Po chwili do pomieszczenia wpada krótko ścięta, młoda kobieta. Przedstawia się jako pani Grimm. Lekcja mija normalnie. W sumie wszystkie mijają normalnie. Tak jak przepowiedziała Ino, nie widziałyśmy się do końca wszystkich sześciu lekcji. Na zajęciach była, ale później ginęła mi z oczu. Na przerwach siedziałam sama razem z moją muzyką, która jako jedyna mi pozostała. Powoli wychodzę ze szkoły. Schodzę w dół schodami i o mało co nie spadam w dół, kiedy czuję szarpnięcie za ramię.

- Nie ładnie, nie chciałaś na mnie nawet zaczekać? - Słyszę znajomy głos. Odwracam się w tył z chęcią mordu.

- Chcesz mnie zabić? - Pytam chłodno.

- Nie, po prostu nie mogłam się ciebie dowołać. - Uśmiecha się.

- Czyli nie żartowałaś z tą kawiarnią?

- Wcale, a wcale. - Odpowiada. - Możemy iść? - Bez zbędnych odpowiedzi ruszam z miejsca, a ona za mną.

- Zdejmij te słuchafony. - Prosi. Wyłączam muzykę i zawieszam słuchawki na szyję.

- Dlaczego się mnie uczepiłaś? - Pytam ponownie.

- Oh Boże, a ta znowu swoje! Powiedziałam, że chcę pogadać z normalnym człowiekiem. Sądzę, że się zaprzyjaźnimy. - Stwierdza.

- Wątpię. - Krzywię się lekko.

- Hej co to było?

- Co?

- Ten grymas!

- Nic. - Nie chcę o tym z nią rozmawiać, wcale jej nie znam.

- Może kiedyś mi powiesz.

- Wątpię. - Stwierdzam.

- Dobrze, że mamy tak blisko do domu. - Uśmiecha się.

- Do kawiarni jeszcze bliżej. - Stwierdzam.

- Prawda.

- Zastanów się dobrze, czy chcesz się ze mną kumplować. Możesz mieć problemy. - Ostrzegam ponownie.

- Kochana, bez ryzyka nie ma zabawy, a zresztą zafascynowałaś mnie. Jeśli Ino Yamanaka się czegoś uczepi to trudno ją od tego odczepić. Kapiszi?

- Czekaj, Yamanaka? - Pytam modląc się, że mi się przesłyszało.

- Tak, bo co? - Jest zdziwiona.

- Słyszałaś może nazwisko Haruno?

- Ehe, mój ojciec ma wspólnika o tym nazwisku, bo co?

- Myślałam, że wiesz wszystko na mój temat. - Przypominam.

- No nie wszystko. Wiem, że jesteś nadziana.
Stwierdza z uśmiechem.

- Mój ojciec to Haruno. - Wzdycham. Teraz to wpadłam jak śliwka w kompot. Jej mina wyraża ogłupienie.

- No nie wierzę! Od tylu lat razem współpracują, a ja dopiero cię poznałam! Gdzieś ty się zaszyła dziewczyno?

- W domu. - Odpowiadam zgodnie z prawdą. Ino kręci głową z uśmiechem. Otwiera przede mną drzwi.

- Dziwadła pierwsze. - Śmieje się, a ja razem z nią. Po raz pierwszy od wielu lat.

- Siądźmy tu. - Wskazuje dłonią odosobnione miejsce. - Wiem, że lubisz się zaszywać. - Mruga do mnie.

- Po co mnie tu przyciągnęłaś? - Pytam siedząc na krzesełku.

- Chcę pogadać i bliżej cię poznać. - Ignoruje mnie i woła dłonią kelnerkę.

- Ino! - Krzyczy brązowo włosa dziewczyna.

- Hej Ten-Ten! - Uśmiecha się, wstaje i przytula się z dziewczyną.

- Umm, przedstawisz nas? - Pyta nieśmiało spoglądając na mnie.

- Jasne! Sakura to Ten-Ten moja jedna z przyjaciółek, Ten-Ten to Sakura, znasz ją od nas z klasy.

- A no rzeczywiście! Miło cię poznać. - Uśmiecha się i wyciąga w moim kierunku dłoń, którą z wahaniem chwytam. Zawsze jest to wahanie.

- Ciebie też. - Mówię lekko speszona.

- Co wam przynieść? - Pyta.

- Mi zieloną herbatkę, a tobie Sakura? - Ino patrzy wyczekująco.

- To samo. - Odpowiadam.

- Będziecie miały coś przeciwko, jak sobie z wami przycupnę? - Pyta brązowo włosa.

- Nie no coś ty! Dawaj herbatkę i chodź lasia! - Wymieniają między sobą uśmiechy. Spoglądam na blondynkę speszona. Odzywa się, kiedy dziewczyna odchodzi.

- Oh, sorki. Miałyśmy same pogadać, ale nie przejmuj się, ona jest spoko. Nie zadaję się z byle kim. To jedna z dwóch najbliższych mi przyjaciółek.

- Będziecie miały niezły ubaw co? - Pytam chłodno.

- Jaki ubaw kobieto?! To będzie interesująca pogawędka. - Tryska optymizmem.

- Jakoś mam mieszane uczucia. - Wzdycham. - Ale spoko, przyzwyczaiłam się.

- Nie przesadzaj. - Macha dłonią. Kątem oka dostrzegam wracającą dziewczynę. Stawia tackę przed nami i zajmuje miejsce obok mnie.

- Ohh, przepraszam, ale naprawdę padam z nóg. - Wzdycha.

- Wiesz, że nie musisz pracować. - Przypomina Ino.

- Wiesz, że chcę udowodnić coś swoim rodzicom. - Warczy dziewczyna.

- No tak, zapomniałam, że jesteś nieustępliwa. - Śmieje się popijając herbatkę.

- Dawno się przeprowadziłaś? - Zadaje mi pytanie.

Zatyka mnie, kiedy próbuję przełknąć herbatę. Nieśmiało spoglądam w stronę nowo poznanej dziewczyny.

- Jakiś tydzień temu. - Odpowiadam.

- Gdzie mieszkasz?

- W tej dzielnicy. - Ponownie odpowiadam.

- Ou, czyli kolejna bogaczka. - Uśmiecha się Ten-Ten.

- Można tak powiedzieć. - Wzdycham bezradnie.

- Nie wyglądasz. Zdaje mi się, że nie jesteś rozpuszczona, jak te inne co?

- Raczej nie.

- To się chwali. - Posyła mi ciepły uśmiech. - Nie obraź się, ale nie wyglądasz na dziewczynę z dobrego domu.

- Co mówiła zawsze świętej pamięci babcia Yamanaka? - Śmieje się blondynka.

- Nie oceniaj książki po okładce! - Cytują we dwie i wybuchają śmiechem.

Mimo mojej odmienności, one dwie potrafią sprawić, że się uśmiechnę. Tryskają jakąś pozytywną energią, która zaczyna mnie pociągać.

- Opowiem coś ci o sobie, a później ty zrobisz to samo, dobra? - Wtrąca Ino wwiercając się we mnie wzrokiem. Kiwam głową na potwierdzenie.

- No dobra. Moje imię znasz...hmm, może coś o mojej osobowości? Jestem dosyć spokojną osobą, która uwielbia wyzwania. Nie jestem jakimś przydupasem, mam swoje zdanie i zasady, którymi w życiu się kieruję. Jestem dość odważna...

- Ekhem! Dość? - Wtrąca brązowo włosa. Ino chytrze się uśmiecha.

- No dobrze, bardzo odważna. Pasuje? - Ten-Ten kiwa głową. - No, na czym ja to...A! Jak wiesz, cechuję się ogromną szczerością, nie owijam w bawełnę. Mam niewielu prawdziwych przyjaciół, tak jak ta niewiasta siedząca obok ciebie. Nie lubię obracać się w fałszywym towarzystwie. Jeśli zrobisz coś źle, od razu ci pojadę i powiem co o tym myślę nie zważając na to, czy chcesz znać moją opinię. Mam dobry kontakt z rodzicami i jestem jedynaczką. Obecnie nie mam chłopaka no i to chyba tyle. - Na zakończenie szeroko się uśmiecha.

- Może teraz ja coś o sobie powiem. - Wtrąca brązowowłosa. Zachęcam ją do mówienia skinieniem głowy.

- Mam na imię Ten-Ten, jak już wiesz. - Śmieje się. - Jestem obecnie w związku z super ciachem, któremu na imię Neji.

- Tak, potwierdzam, jedno z super ciach. - Chichocze blondynka.

- Nie przerywaj! - Beszta ją przyjaciółka. - No więc, jestem spokojną osobą, w przeciwieństwie do Ino nie lubię wyzwań aż tak bardzo. Jestem bardzo samodzielna, jak widzisz. Mieszkam przecznicę stąd i pochodzę z bogatej, można tak powiedzieć rodziny. Tak jak Ino jestem jedynaczką, bo moi rodzice woleli zająć się karierą. Jeśli zrobisz coś źle też prawdę ci powiem. Nie jestem jedną z tych pustych lalek chodzących po naszej szkole. Szanuję inne osoby i nie obchodzi mnie jak wyglądają z zewnątrz tylko to co mają w środku. Dla mnie liczy się dusza człowieka, bo piękność i tak kiedyś przemija nie? - Obie się śmieją. - Teraz opowiedz nam coś o sobie. - Zachęca mnie.

- Nie lubię o sobie mówić, ale skoro się już przede mną otworzyłyście to chyba kolej na mnie. - Wzdycham cicho. - Nie ufam ludziom, ciężko mi im zaufać. Nie potrafię z nikim rozmawiać, dogadać się.

- Z nami rozmawiasz. - Wtrąca Ino.

- Gdybyś nie zaczepiła mnie na korytarzu wcale bym się do ciebie nie odezwała. - Przyznaję i patrzę na brązowowłosą. - A ty gdybyś nie podeszła do stolika i też nie zagadała, nawet pewnie byśmy się nie poznały.

- Okeyyy, wróć do opowiadania. - Zachęca Ten-Ten.

- Kiedyś zaufałam dziewczynie, była moją przyjaciółką, ale niestety już jej nie ma. Nie wiem dlaczego wam to mówię, nigdy nikomu o niej nie opowiadałam, ale jesteście pozytywne i tak na mnie działacie, więc mówię. Zginęła w wypadku, kiedy miałam jedenaście lat. Od tej pory jestem zamknięta w sobie. Moja osoba to typ samotnika, który uwielbia muzykę, więc tylko na niej się skupiam. Nie przywiązuję uwagi do wyglądu, dlatego jestem jaka jestem. Zaniedbana, rozczochrana i brzydka. Niech nie zgubi was mój wygląd, moi rodzice są obrzydliwie bogaci, ale ja nie szaleję jakoś z tego względu. W każdej wolnej chwili pomagam biednym, bo nie lubię patrzeć na cierpienie innych. Mimo wszystko mam bardzo dobry kontakt z rodzicami, a oni akceptują mnie taką jaką jestem i za to ich kocham najbardziej. To tyle jeśli chodzi o mnie.

- Wow, ty jesteś naprawdę dziwna! Ale zaczynasz mi się podobać dziewczyno! - Mówi Ten-Ten.

- To przykre, że straciłaś przyjaciółkę. Przykro mi. - Wzdycha Ino.

- Życie, nic na to nie poradzisz. Mam nadzieję, że jest jej lepiej u boku Boga. - Zdradzam się z kolejną rzeczą.

- Wierzysz w Boga? - Pyta zaskoczona Ino.

- Bardzo. Bez Niego nie byłoby mojego życia. Ze wszystkim mi pomaga, za to najbardziej Go kocham. - Przyznaję.

- Wybacz, ale nie wyglądasz na taką osobę. - Wypomina Ten-Ten.

- Wiem, czarne ubrania i w ogóle. To może zmylić. - Stwierdzam. - A wy?

- Co my? - Pyta blondynka.

- Wierzycie?

- Tak, jasne. - Odpowiada uśmiechnięta Ten-Ten.

- Dlaczego tu pracujesz? - Zadaję nurtujące mnie pytanie.

- Rodzice powiedzieli, że nie poradziłabym sobie w pracy, więc chcę im udowodnić, że jest inaczej.

- O tak! Ona pracuje tu już drugi miesiąc. - Brązowowłosa patrzy na Ino z dumą. Po chwili na usta blondynki wpełza dziwny uśmieszek.

- Nie gadaj! - Krzyczy Ten-Ten.

- Idą tu! - Piszczy Ino.

- Przepraszam, kto idzie? - Pytam oszołomiona.

- Sasuke i Naruto. - Odpowiada blondynka.

- Ino szaleje za tym pierwszym. - Tłumaczy szybko brązowowłosa.

- Który to? - Pytam.

- Ten czarny. - Mówi rozmarzona blondynka.

Kątem oka dostrzegam, jak chłopcy wchodzą do kawiarni. To ci, których widziałam w szkole. Rzeczywiście są przystojni. Cholera! To będzie dla mnie bardzo peszące. Na pewno tu przyjdą i zagadają!

- Nie martw się Sakura, nie zjedzą cię. - Mówi rozbawiona Ten-Ten.

- Zapomniałam wspomnieć, że jestem wstydliwa. - Wzdycham i zawieszam wzrok na stoliczek.

- Spokojnie kochana. - Uspokaja mnie Ino.

- No hej dziewczyny. - Słyszę głos jednego z nich. Jest bardzo pociągający.

- Cześć Sasuke. - Odpowiadają w tym samym czasie.

- A to kto? - Pyta drugi z nich. Ma bardzo głęboki głos.

- Sakura, chodzi z nami do klasy. - Odpowiada Ten-Ten.

- A może tak ''hej'' byś rzucił co? - Ochrzania go blondynka.

- Widzieliśmy się dziś, więc nie widzę sensu mała.

- Idźcie stąd, bo chcemy porozmawiać z koleżanką. - Rzuca Ten-Ten.

- Ej! Nie możemy z wami? - Pyta prawdopodobnie Sasuke.

- Cześć, Naruto jestem. - Czemu czuję tak intensywnie jego zapach?

Dlaczego jego oddech wyczuwalny jest na mojej szyi? Lekko podnoszę wzrok i widzę go obok mnie. Wyciąga w moim kierunku dłoń. Na pewno jestem czerwona, jak burak! Inaczej nie uśmiechałby się tak dziwnie. Powoli wyciągam w jego kierunku dłoń, którą ku mojemu zdziwieniu całkiem lekko ściska.

- S-sakura. - Cholera! Jeszcze głos mi się załamał! Co on sobie teraz o mnie pomyśli?

- Ładne imię. - Mruga do mnie i puszcza moją dłoń.

- Dziękuję. - Odpowiadam krótko.

- Sasuke. - Krótko i rzeczowo patrzę. Podaje mi dłoń, którą łapię.

- Sakura.

- Fajnie, że się zapoznaliście, ale teraz spadajcie. - Wygania ich Ino.

- Dobra już dobra mała. - Odpowiada blondyn i popycha swojego kolegę w stronę barku. Za ladą stoi śliczna brunetka, do której chłopacy się szczerzą.

- Dobrze ci poszło. - Zauważa Ten-Ten.

- To tylko dwa słowa. - Mówię krótko.

- Kochana, chyba musimy nad nią popracować. - Mówi uradowana Ino.

- Masz rację!

- O czym wy mówicie? - Pytam zdezorientowana.

- Nie masz dość swojego życia? - Mówi blondynka.

- Czasami?

- Więc czas to zmienić, a my ci w tym pomożemy, co nie Ino?

- Jak najbardziej siostro.

- Wytłumaczycie?

- Pora zmienić twój wygląd, styl i podrasować charakter. - Tłumaczy uśmiechnięta Ino.

- Zaczniemy od jutra! - Entuzjazmuje się brązowowłosa.

- To głupi pomysł. - Wzdycham. - Lubię siebie, przynajmniej nikt nie jest w stanie mnie zranić.

- Podoba ci się samotne życie? - Nie dowierza Ten-Ten.

- Chłopaka nie miałaś prawda? - Dodaje Ino.

- No nie.

- Czyli nie wiesz, jakie to fajne uczucie. - Stwierdza brązowowłosa. - Pogadamy jutro, tymczasem ja wracam do pracy. Fajnie było cię spotkać Sakura. - Uśmiecha się i zanim idzie do swoich zajęć, robi coś co zbija mnie z tropu. Czuję jej ciepłe usta na moim policzku, później widzę jak żegna się z Ino w ten sam sposób.

- Polubiła cię, już przed nią nie uciekniesz. - Tłumaczy blondynka, kiedy Ten-Ten znika jej z oczu.

- A ty? - Patrzę na nią wyczekująco. Na jej twarzy błąka się dziwny uśmieszek.

- Kochanie, ode mnie też już się nie uwolnisz. To było już przesądzone, kiedy wpadłyśmy na siebie na korytarzu.

- Czyli koniec z moim nudnym życiem. - Stwierdzam smutno.

- Koniec. Przyzwyczajaj się. Za trzy dni Sasuke robi imprezę, pójdziesz tam jako nowa Sakura.

- Co ty gadasz?

- Zapomnij o takich strojach, jutro przejrzymy twoją garderobę i zmienimy ci styl.

- Ale ja może nie chcę? - Bronię się.

- Nie ma nie chcę. Za długo żyłaś pod tą maską. Na pewno jesteś piękną dziewczyną, tylko ta twoja niedbałość wszystko niszczy.

- Mylisz się Ino.

- Po co ci te wielkie okulary?

- Bo mam wadę wzroku?

- A słyszałaś o operacji laserowej?

- Coś tam. - Wzdycham i po chwili bystrzeję.

- Tak, dobrze myślisz, zapiszemy cię na operację.

- Nie.

- Tak.

- Nie.

- Tak! Ze mną nie wygrasz dziewczyno. Od razu ostrzegam.

- Nie zaciągniesz mnie siłą.

- A chcesz się przekonać? Powiedz mi, po co ci ta grzywa? Zasłania twoje piękne oczy. W ogóle twoje włosy wyglądają tragicznie! Coś ty z siebie zrobiła dziewczyno? Jakiś postrach ulicy. Brrr.

- Ino, to nie jest przyjemne. - Wtrącam przerywając jej. Dlaczego uczepiła się akurat mnie? Na dodatek pierwszego dnia szkoły.

- Wiem. Od razu, jak cię zobaczyłam pomyślałam, że muszę ci pomóc. - Uśmiecha się triumfalnie.

- Ale ja nie chcę pomocy! Zrozumiałaś? - Mówię groźnie.

Zakładam słuchawki na uszy i wstaję szybko od stolika. Nie zwracając na nikogo uwagi wychodzę z lokalu i kieruję się do nowego domu. Nie było to grzeczne zachowanie z mojej strony, ale może tak zrażę do siebie blondynkę. Szybkim krokiem docieram pod swoje marmurowe ogrodzenie. Bez zastanowienia wtargam na podwórze i kieruję się w stronę potężnych brązowych drzwi. Popycham je lekko i wchodzę do środka dużego kremowego domu. W wewnątrz panują jasne kolory takie jak biały czy kremowy. Idę niedużym holem i w szafie zostawiam kurtkę. Zmierzam dalej i po chwili znajduję się w przestrzennym salonie, który widać z góry. Ku mojemu zaskoczeniu nikogo nie widzę.

- Mamo?! - Krzyczę, ale żadnego odzewu.

- Tato?! - Próbuję po raz kolejny, ale znów nic.

Powoli przemieszczam się do przestrzennej kuchni. Kiedy obchodzę wyspę kuchenną w ostatniej chwili dostrzegam małą karteczkę przyczepioną do lodówki. Podchodzę i biorę ją w dłoń. Mama napisała, że musieli wyjść i wrócą wieczorem. Super, jak zawsze sama. Zrezygnowana ruszam dalej i powoli sunę w górę po schodach. Kiedy docieram na miejsce spoglądam jeszcze na salon z góry i wchodzę do swojego pokoju. Jest urządzony w szarości i fiolecie. Trzy ściany są szare, a po lewej stronie od wejścia jest mocno fioletowa barwa. Na tej właśnie części znajduje się telewizor, a pod nim czarna, nowoczesna półeczka. Po prawej stronie od wejścia znajduje się kanapa, a obok niej wejście do toalety. Przy oknie na wprost mnie jest duże łoże z puchatymi poduszkami. Przy oknie, na dużym parapecie również są poduszki. Lubię tam siedzieć i czytać książki. Całkiem szybko się tu zadomowiłam, ale nadal nie mogę przywyknąć do nowego otoczenia. Podchodzę do małej biblioteczki i zanim sięgam na półkę po książkę odgarniam na bok swoją długą grzywkę. Zastanawiam się co teraz będę czytać, ale chyba już znam odpowiedź. Mam do wyboru dwóch pisarzy, ale zdecydowanie bardziej przyciąga mnie teraz do siebie druga część Szeptem. Zbyt dużo się w niej dzieje, żeby teraz odpuścić. W sumie czytam to już po raz drugi, ale warto czasem odświeżyć pamięć nie? A szczególnie, kiedy nie ma żadnych zajęć. Z uśmiechem na twarzy kieruję się w stronę okna i zasiadam na parapecie. Wyciągam nogi, opieram się wygodnie o ścianę, zdejmuję okulary i zaczynam czytać. Nie mam aż tak wielkiej wady wzroku. To co najbardziej podoba mi się w tej książce to interesująca postać upadłego anioła Patch'a. Jest taki tajemniczy i pociągający. Nora, główna bohaterka też jest spoko, ale czasem mnie denerwuje. Jej zachowanie...w niektórych sytuacjach jest...dziecinne. Najbardziej jednak lubię postać Vee, bo kto nie lubiłby takiej wariatki? Ale...nie zanudzajmy moimi fascynacjami dotyczącymi książek. Przez krótką chwilę zapatruję się w to co dzieje się na zewnątrz, ale kiedy widzę bawiące się dzieci przenoszę wzrok z powrotem do książki. Czytam wers po wersie.

-Jak zwykle świetnie wyglądasz.
-Dziękuję-odparłam bezmyślnie.
-I cudownie pachniesz-dodał Patch.
-To się nazywa prysznic- odparłam zapatrzona w przestrzeń, ale gdy nie zareagował odwróciłam się do niego.
-Mydło, szampon. Ciepła woda.
-Nagość. Czuję sprawę.

Uśmiecham się, kiedy to czytam, ale przy ostatnim wersie wzdrygam się. Słyszę dziwny odgłos zamykanych drzwi na dole. Szybko zrywam się z miejsca i odkładam na bok książkę. Gdyby to byli rodzice, na pewno nie robiliby takiego hałasu. Przecież wiedzą, że się boję co nie? Wiedzą, tak? No chyba wiedzą, bo...Nieważne. Po drodze, kiedy mijam kanapę wyciągam z kąta parasol. Trzymam go w dłoni i powoli, biorąc kilka wdechów, wychodzę na korytarz. Zbliżam się do barierki i rozglądam z góry po salonie. Nikogo tam nie ma. Skulam się jeszcze bardziej i stawiam ciche kroki na przód. Podchodzę do schodów i powoli, przy ścianie sunę w dół. Moje serce wali, jak łopoczący ptak, który bardzo chce wydostać się na zewnątrz. Niestety i ja chciałabym stąd uciec, jak najdalej. Stawiam stopę na ostatni schodek. Biorę głęboki wdech. Raz. Dwa. Trzy! Cichutko, jak kot biegnę za ścianę, o którą się opieram. Chciałabym wniknąć w tą cholerną ścianę! Nasłuchuję i słyszę kroki. Odwracam się bokiem i patrzę na hol, ale nic nie widzę. Niespodziewanie, za moimi plecami czuję jakiś podmuch, a zaraz później oddech na mojej szyi. Moje serce zamiera, a ciało drętwieje. Nie mogę się ruszyć. Tak cholernie chcę, ale nie mogę! Czy to strach przed zobaczeniem twarzy swojego oprawcy, mordercy? Na pewno potnie mnie jakimś tępym nożem albo źle strzeli i będę cierpiała. Boże, miej nade mną litość. Jeśli ma to zrobić to niech zakończy to szybko!

- Zrób to szybko! - Krzyczę cicho i zasłaniam dłonią twarz. Moje oczy na pewno są przeszklone.

- Ale...że niby co? - Słysząc ten głos...coś tu nie gra. Powoli odwracam się w tył. Najpierw mój wzrok leci w dół, a później w górę. Widząc tą twarz nie wytrzymuję.

- Ino! Jeden, cholerny dzień, a ty wciąż za mną łazisz! Mogłam dostać zawału, na mózg ci się rzuciło, czy co?! Ty jesteś niepoważna, żeby tak ludzi straszyć...

- Wiedziałam, że jesteś ładna. - Oznajmia z uśmiechem, przerywając mi mój jeden wielki krzyk.

- Że co? - Jestem cholernie zdezorientowana.

- Czy ja mówię niejasno dziewczyno? Jesteś piękna, szkoda, że nie okazujesz tego na co dzień.

- O czym ty mówisz. - Kpię.

- Czemu spuszczasz grzywę na oczy, no i dlaczego cholera jasna nosisz te obrzydliwe okulary.

- Bo tak jest prościej. - Wzdycham zakładając ręce na klatkę piersiową. Powoli przechodzę do salonu, gdzie siadam na skrawek białej, skórzanej kanapy. Wzrok wbijam w podłogę, ale widzę, że blondynka za mną podąża.

- Ale w czym kochanie? - Jej głos jest...zatroskany. To najodpowiedniejsze słowo.

- Polubiłam samotność.

- Ale samotność ciebie nie. - Żartuje i śmieje się cicho.

- Ino, daj mi spokój. Zachowuj się tak, jakbym nie istniała. Dołącz do wszystkich, śmiej się ze mnie, gnęb mnie, ale zostaw w spokoju dobra? - Mój system antyludzki został uaktywniony.

- No, to by było najprostsze rozwiązanie.

- Więc żegnam. Wiesz już, gdzie są drzwi. - Wzdycham.

Jestem okropna. Kątem oka widzę, jak dziewczyna kieruje się w tamtą stronę. Przystaje, odwraca się minimalnie, ale zaraz w tą samą stronę podąża jej całe ciało. Jej twarz wyraża dziwny uśmieszek. Zaraz mi dogryzie, na pewno. Już nie może się oprzeć. To silniejsze od niej. To leży w ludzkiej naturze. Dokopać i krzywdzić.

- Tylko wiesz? Musisz się bardziej postarać skarbie. - Puszcza mi oczko. Co? Ona puszcza mi oczko?

- Chyba znalazłam przyjaciółkę, której szukałam wieki.

- Oszalałaś? Znamy się pół dnia. - Kpię sobie z niej. Ona postradała zmysły.

- Polubiłam cię. Nawet bardzo. - Stawia pierwszy krok i za każdym razem podchodzi jeszcze bliżej.

- Bzdety. - Mówię z przekąsem. To miłe, że ktoś chce się do ciebie zbliżyć, nawet bardzo. Od razu lepiej człowiekowi na duszy.

- Sakura, wiem, że twoja przyjaciółka nie żyje. Przykro mi... - Jej głos jest czuły i pełen troski.

- Ale...czy nie mogłabyś wpuścić i mnie do swojego serca? Chciałabym...ugh! Po prostu, długo szukałam kogoś takiego jak ty.

- Jaja sobie robisz?

- Nie! Chcę ci to właśnie wytłumaczyć. Tutaj, w tej dziurze, nie ma dużo takich dziewczyn, jak ty...

- A Ten-Ten? - Przerywam jej.

- To jest moja przyjaciółka, ale chciałabym mieć taką bliższą...rozumiesz? - Kiwam głową. Dokładnie wiem, co chodzi jej po głowie.

- Proszę, bądź dla mnie kimś bliższym. Byłabyś najlepszą przyjaciółką pod słońcem. - Chichocze.

- Ale...ja nie potrafię. - Wyznaję.

- Możemy się nauczyć! Nawet już, zaraz. Chcesz? - Jest taka pełna entuzjazmu i nadziei, a ja dalej milczę.

- Nasi rodzice są partnerami. Czy to nie byłoby wspaniałe mieć taką przyjaciółkę? - Dodaje po chwili. Boże, co powinnam zrobić? Moje serce stopniowo topnieje. Kiedy patrzę na jej twarz...po prostu czuję, jakbym znała ją wieki. Tak samo było z Allison. Jej tak samo zaufałam. Uśmiecham się mimowolnie.

- Czy to znaczy...tak? - Pyta podekscytowana.

- Masz mnie. - Wzdycham cicho.

- Kocham cię! - Piszczy i skacząc rzuca mi się na szyję.

- Już, już! - Krzyczę i z uśmiechem odpycham ją w tył.

- Chodź na górę, zaczniemy się nawzajem poznawać. - Dodaję po sekundzie. Powoli ciągnę ją w kierunku mojego pokoju.

- Ale macie zarąbistą chatę. - Wzdycha.

- Ty takiej nie masz? - Pytam zdziwiona.

- Mam większy chałagan. Dziadkowie się uparli i proszę. Domu to nie przypomina, bardziej muzeum. - Prycha.

- Jesteś blisko z rodzicami? - Pytam, kiedy stąpamy po górnym piętrze.

- Bardzo, naprawdę bardzo. - Uśmiecha się.

- Wybacz, ale jak zobaczyłam cię po raz pierwszy to myślałam, że jesteś jedną z tych rozpieszczonych dziewuch, co to rodziców mają za nic. - Tłumaczę krótko.

- No wiesz? - Udaje obrażoną.

- Myślałam, że wyglądam inaczej. Chyba muszę zmienić image. - Dodaje po chwili.

Śmieję się, jak głupia.

- Nie musisz nic zmieniać. Jesteś idealna taka jaka jesteś Ino.

- Oh, dziękuję. Łezka aż mnie się zakręciła. - Wzdycha, a ja chichoczę.

- Mnie? - Unoszę w górę brew.

- Tak, mnie. Mam wiele dziwnych zwrotów. - Prycha. Otwieram drzwi do pokoju i wpuszczam ją pierwszą.

- Ja również. - Przyznaję.

- Ej, spoko się tu urządziłaś. Masz niezły gust. - Kiwa z uznaniem głową.

- Dziękuję. - Rozglądam się po pokoju. - Chodź, usiądziemy. - Wskazuję na kanapę. Po chwili zajmujemy miejsca obok siebie.

- Mogę ci pomóc?

- Ale w czym?

- W zmianie twojego wyglądu rzecz jasna. - Wzdycha.

- Ino, nie wiem, czy to dobry...

- Pomysł? Tak, bardzo dobry. Proszę cię, chciałabym dogryźć tym wszystkim dupkom. Chciałabym pokazać, że każda dziewczyna jest piękna tylko trzeba to dostrzec. - Recytuje jak poetka.

- Mówisz? - Unoszę brew pod znakiem zapytania.

- Tak. Słyszałaś może kiedyś takie powiedzenie, że Nie ma ludzi brzydkich, są tylko ludzie biedni?

- Coś tam...- Przyznaję i przecieram oko.

- No właśnie, ale do ciebie to nie pasuje. Nie jesteś biedna, ale za to brzydka. - Chichocze, a ja razem z nią.

- No i to uwielbiam! Dystans do siebie.

- Można się go nauczyć. - Tłumaczę.

- To jak to z tobą jest Haruno, hmm?

- Kiedyś byłam ładna. - Wspominam.

- Kiedyś? - Jest zwyczajnie zdziwiona.

- Tak. Wiesz, to taka moja maska, która nie pozwala się do mnie zbliżyć. Do tej pory działała, ale ktoś ją podziurawił. - Prycham i się uśmiecham.

- Ja. - Triumfuje dziewczyna. - Masz coś konkretnego na myśli? - Nie otrzymuje ode mnie żadnej odpowiedzi.

- To znaczy, dlaczego masz tą maskę. - Wzdycha ciężko widząc, że wcześniej nie załapałam.

- Yhym. - Przyznaję niechętnie.

- Czy kryje się za tym jakiś chłopak? - Wierci dziurę w całym.

- Być może to też się przyczyniło, ale bardziej chyba chodzi o to, że nie potrafię rozmawiać z ludźmi. Dzięki temu zamknęłam się kompletnie.

- No i to był błąd moja panno.

- Może masz rację. - Przyznaję nawet sama przed sobą.

- To jak? - Macha zabawnie brwią co wywołuje u mnie napad śmiechu.

- Ale z czym?

- Mogę ci pomóc?

- Co chcesz zrobić Ino?

- Obiecaj, że oddasz się w moje ręce.

- No dobra. - Wzdycham ciężko.

- Jej! - Jest podekscytowana. - Ale tak kompletnie.

- Ino... - Widzi zakłopotanie na mojej twarzy.

- Obiecaj. - Naciska

- Obiecuję. - Wzdycham z irytacją.

- To dobrze. Jutro i po jutrze pójdziesz do szkoły jeszcze tak, jak łazisz teraz, ale zaczniemy wprowadzać już zmiany.

- Chwała Bogu, przynajmniej te dwa dni.

- Nie ciesz się. - Jej mina nagle rzednie.

- Ino co jest?

- No bo...

- Bo?

- Tak, jakby...

- No co cholera?!

- Umówiłam cię na korektę wzroku u znajomego lekarza. - Bawi się palcami u rąk.

- Że co?! - Mój mózg chyba wolno wyłapuje wszelkie informacje.

- No, jutro będzie już po sprawie. - Uśmiecha się.

- Ja z tobą oszaleję!

- Nie wściekaj się. Dość okularów.

- Muszę to przeboleć. - Mówię wkurzona.

- Tylko jak najszybciej skarbie.

- Ino!

- No już dobrze. - Mówi, jak zbity pieseczek.

- Zwariowałaś, nie pytając mnie o zdanie zrobiłaś coś za moimi plecami. - Napieram na nią.

- Ej! Zluzuj majty, czy ty się boisz? - Podnosi w górę brew.

- Nie. - Odpowiadam szorstko.

- Więc?

- Nie lubię, kiedy robi się coś wbrew mojej woli.

- Nie będziesz musiała nosić okularów. - Uśmiecha się.

- A może ja lubię swoje okulary?

- Nie wierzę.

- To uwierz.

- Jutro będzie po sprawie, ale musimy kupić ci tak samo obrzydliwe zerówki. - Uśmiecha się zwycięsko.

- Po jaką cholerę? - Nie dowierzam, normalnie nie dowierzam. Jak jedna osoba może tak namącić w życiu drugiego człowieka?

- Będziesz udawać fleje przez kolejne dwa dni, a na imprezie odkryjemy twoje prawdziwe oblicze. To będzie bomba. - Ekscytuje się i zaciera dłonie.

- Jesteś chora. - Stwierdzam z odrobiną uśmiechu.

- Możliwe.

- Ino? - Zaczynam nieśmiało.

- Co jest?

- Co...kim był ten blondyn? - Przełamuję się.

- Który? - Pyta z wielkim uśmiechem.

- No..ten w kawiarni. - Wzdycham.

- Spodobał ci się. - Bardziej stwierdza niż pyta.

- Co? Nie! Pfff! - Krzywię się. - Oszalałaś?

- No przyznaj! - Dźga mnie paluchem w żebro.

- Nie! To nie mój typ. - Wyrzucam.

- To czemu pytasz o Naruto? - Unosi brew i kącik ust w górę.

- Z ciekawości. - Zastanawiam się chwilę. - Wydawał się taki...

- Dziwny? - Przerywa blondynka.

- Nie. Taki pewny siebie i...

- Flirciarz. - Podsumowuje.

- Co?

- Flirciarz. Taki typ. - Tłumaczy.

- Jest taki? - Jestem ciekawa.

- Nawet aż za bardzo. - Wzdycha i nastaje chwila ciszy.

- To dobry chłopak. Jest moim przyjacielem, nawet bardzo bliskim, ale ma wadę. Jest cholernie flirciarski, podbija nawet do brzydul. - Blondynka spogląda na mnie i zasłania dłonią usta.

- Przepraszam! Nie chciałam cię urazić!

- Co? Daj spokój Ino.

- Jak...dlaczego nie zwracasz na to uwagi? - Pyta ogromnie zdziwiona.

- To znaczy?

- Ludzie cię obrażają, a ty nic sobie z tego nie robisz.

- Ah, o to ci chodzi. Czasem przestaje cię to interesować. Bóg stworzył ludzi, ale nie są oni doskonali. Jedyne co możemy zrobić to pogodzić się z losem i przyjąć świat takim, jakim jest. Możesz próbować go zmienić, ale nic na siłę. Kumasz? - Patrzę na nią wyczekująco i widzę, że jest zszokowana. Bawi mnie to.

- Okeyyyyy. - Wzdycha cicho, a zaraz po tym na jej twarz wpełza drobny grymas.

- Cholera! Zasiedziałam się! - Panikuje, a ja się śmieję.

- To coś złego?

- Jutro mamy kartkówkę z matmy!

- Czekaj, że co? - Pytam zdziwiona.

- No tak, jak mogłaś słyszeć skoro cały czas siedziałaś w tych słuchafonach! Za karę, bo chłopcy rozmawiali, piszemy jutro kartkówkę z dzisiejszej lekcji. - Tłumaczy niespokojnie.

- Aż tak zła z matmy jesteś? - Uśmiecham się delikatnie.

- Nieee, zajrzę raz i po wszystkim. - Wzdycha oglądając paznokcie.

- To co tak panikujesz? - Prycham wesoło.

- Bo ja wiem? Fajnie się dyskutowało, ale muszę iść. - Oznajmia.

- Tak wcześnie? - Mówię patrząc na zegarek.

- Jest kilka minut przed dwudziestą drugą. To wcześnie? - Patrzy wyczekująco, a ja tylko wzruszam ramionami.

- Dla mnie tak.

- Chciałabym posiedzieć, ale jutro szkoła i tak dalej...

- Kapuję, odprowadzę cię. - Wzdycham i widzę, jak dziewczyna wstaje z kanapy. Powoli kieruje się do wyjścia. Odrywam się z wygodnego siedziska i dreptam tuż za nią. Idziemy przez korytarzyk i dochodzimy do barierki. W trakcie tego do moich uszu dociera trzask frontowych drzwi.

- Sakura, wróciliśmy! - Krzyczy moja mama.

- Oh, poznam twoich rodziców. - Macha teatralnie dłonią z uśmiechem. Powoli stawia kroki na schodach, a ja idę w jej ślady. Schodzimy jeszcze kawałek i możemy zobaczyć już moich rodziców. Całych w skowronkach i uśmiechniętych od ucha do ucha.

- Oj, koleżanka do ciebie przyszła? - Mówi uradowany ojciec.

- Yhm.

- Ale już idzie. - Odpowiada roześmiana blondynka.

- Znacie już jej tatę. - Mówię.

- E? - Ah ta mama.

- Pan Yamanaka. - Rzucam krótko.

- Mój partner? - Tata jest zdziwiony.

- Taaakk, mam na imię Ino Yamanaka. - Mówi zażenowana.

- Miło nam w końcu cię poznać. - Wzdycha moja rodzicielka.

- Wybaczcie kochane, ale pójdę już spać. Jestem umordowany. - Tata mijając mnie nadstawia się po buziaka, którego z uśmiechem mu daję. Kątem oka widzę zaskoczoną, a zarazem uśmiechniętą Ino.

- Dobranoc tatusiu. - Mówię, kiedy jest już na górze. Udaje mi się usłyszeć jakiś pomruk.

- Ja też już się pożegnam. - Mama rusza w naszą stronę i robi dokładnie to samo co tata.

- Dobranoc mamusiu. - Uśmiecham się szeroko, kiedy znika mi z oczu.

- No co? - Pytam wpatrującą się we mnie blondynkę i schodzę na dół.

- Nic. Myślałam, że to gatunek wymarły.

- To znaczy?

- Szacunek. Myślałam, że tylko ja go mam. - Uśmiecha się.

- Też masz takie zwyczaje? - Nie ukrywam zaskoczenia.

- Jasne! Kocham swoich rodziców, czy mam się tego wstydzić, czy coś? - Unosi brew w górę.

- Proste, że nie. - Stwierdzam.

- Zgadzamy się ze sobą. - Mówi sięgając za klamkę.

- Myślę, że może nam się udać. - Uśmiecham się szeroko.

- Przyjaźń? Proste, że się uda. - Puszcza oczko w moją stronę.

- Do zobaczyska kochana. - Krzyczy jeszcze zza drzwi.

- Do jutra Ino. - Mówię i z uśmiechem na ustach zamykam drzwi. Powolnym krokiem sunę się do schodów. W trakcie mojej wędrówki potykam się, ale dalej dziarsko idę w przód. Dochodzę do schodów, po których powoli pnę się w górę. Zmęczona docieram do celu i mknę prosto do swojego pokoju. Zamykam drzwi i z szafy biorę swoją piżamkę i czystą bieliznę. Idę do toalety po to, żeby załatwić swoje potrzeby. No bo...niby po co łazi się do toalety co nie?

***

Jak zawsze budzę się przed dzwonkiem. Powoli otwieram swoje rozleniwione oczy. Późno wczoraj zasnęłam, po prostu nie mogłam. Przeciągam się, ziewam i zsuwam nogi w dół do swoich kapciuszków. Dziś Czwartek. Nie zapowiada się ciekawie, zresztą jak zawsze. W tle zaczyna dzwonić dzwonek. Spoglądam na niego sennymi oczami, wyciągam dłoń w jego kierunku i jednym ruchem niszczę mojego wroga. Spoglądam w przód i się rozciągam. Wstaję, odwracam się przodem do łóżka, biorę poduszkę, którą poprawiam. Mam duże łoże, ale skoro śpię na jednej to tylko tą mam pogniecioną. Chwytam za oba skrawki kołdry i lekko ją strzepuję. Kiedy idealnie opada na łóżko zaginam ją w pół. Podobno to zdrowsze. Obracam się w tył czochrając swoje włosy i mozolnie zmierzam do szafy, z której wybieram odpowiednie dla siebie ubrania. Widząc swoje odbicie w lustrze...wyglądam jak mara nocna. Tyle mogę powiedzieć na swój temat. Zamykam się w toalecie i powoli wykonuję czynności poranne. Zaczynam od chłodnego prysznica, następnie ząbki, później ubrania, a na końcu robię to co zawsze. Pobrzydzam się, jak ujęła to Ino-moja nowa przyjaciółka. Wychodzę z łazienki i idąc na korytarz zgarniam okulary, które zakładam na oczy. Otwieram pokój i powoli sunę się w dół. Już z półpiętra czuję ten pociągający zapach. Idę w jego kierunku. Mijam salon, hol, toaletę, aż w końcu docieram do kuchni. Podpieram się o framugę i na moich ustach pojawia się uśmiech, kiedy widzę, jak mama krząta się po kuchni, śpiewając przy tym i kręcąc biodrami do ulubionej piosenki. Jest odwrócona tyłem, dlatego nie zdaje sobie sprawy z tego, że ją obserwuję. Smaży coś na patelni. Po zapachu mogę śmiało stwierdzić, że to naleśniki. Widzę, jak podnosi patelnię w górę i odwraca się w moją stronę. Zanim jednak podnosi na mnie wzrok, odkłada na talerz kolejny naleśnik.

- Jezu, córuś! - Krzyczy zauważając mnie. Wybucham śmiechem.

- Matkę chcesz zabić, przyznaj się!

- Masz coś na sumieniu mamuniu? - Unoszę w górę brew i powoli kieruję się do stolika, przy którym po chwilce zasiadam.

- Nie mam, a teraz jedz, bo ostygnie i do szkoły nie zdążysz szatanie wcielony! - Krzyczy uśmiechając się przy tym i stawiając mi przed nosem talerz z jedzeniem.

- Mamo, przecież ja tyle nie zjem. - Wzdycham z udręką.

- Czterech nie wciągniesz? Specjalnie faszerowałam twarożkiem i polałam czekoladą, bo wiem, że lubisz.

- Ale nie zjem tyle. Bardzo dziękuję, że tak mnie kochasz, ale nie dam rady. - Biorę na widelec i wpycham sobie kawałek do buzi. Przeżuwam i jestem w siódmym niebie.

- Przyznaj, coś dodała do tych cholernych naleśników. - Pytam z pełną buzią.

- Po pierwsze, najpierw zeżryj zanim coś powiesz, a po drugie, nie smakuje? - Jej głos jest pewny siebie.

- Smakuje, nawet bardzo. - Odpowiadam wciągając drugiego naleśnika. Zaraz się zapcham, jeśli w takim tempie pochłonę te naleśniki. O Boże, co za kobieta!

- Wanilia. - Rzuca krótko.

- Tylko?

- Tak.

- Bardzo dobre, naprawdę. - Zachwalam.

- Zaraz się spóźnisz. - Mówi spokojna. Patrzę na zegarek.

- Cholera! - Krzyczę wciągając trzeciego naleśnika.

- Język!

- Przepraszam mamo. - Mówię i w biegu chwytam czwartego naleśnika. - Zjem po drodze. Pa, kocham cię! - Mówię i wybiegam z kuchni. Z szafy wyciągam plecak i słuchawki, które jedną dłonią zakładam na szyję. W biegu wkładam buty i otwieram frontowe drzwi. Podnoszę wzrok w górę i widzę uniesioną dłoń i ten uśmieszek...

~.~

Hej misie! A więc wstawiamy Wam kolejny rozdzialik i mamy nadzieję, że nie macie za złe, że to nowe Short-Story! :D No i co wy o tym myślicie? Sakura-szara myszka, pasuje do niej? ;) Zostawcie coś po sobie. Aaa i specjalna dedykacja dla bzika Sasukee :D Hope you like it! Patty&Paula